“Annem insanlar ikiye ayrılır” der.
“Bir kısmımız insanlara tanışır tanışmaz 100 puan verir ve sonrasında yaşadıkları her olumsuzlukta bu puanları kırarlar, sonunda da o insanı bitirirler. Bazıları da 0 puan verir. Yeni tanıştıkları kişi olumlu bir şey yaptığında bir-iki puan verip zamanla puanını arttırır.
100 puan veren her zaman hayal kırıklığına uğramaya mahkumdur, 0 puan verenlerin ise hep kalıcı dostlukları olur.”

Bu tespitin sağlamasını hayatımda pek çok kez yaptım.
Ne yazık ki ben de 100 puan veren gruptayım.
Yeni tanıştığım insanlara değer veriyor ve çoğu zaman samimi davranıyorum.
Eğer dostum ya da arkadaşım olmalarını istiyorsam onları sık sık görmek istiyor ve ilişkiyi yoğun yaşıyorum.
Sonrasında ise hata yaptıklarında, ya da beğenmediğim bir özelliklerini gördüğümde onlardan soğuyor, kendimden uzaklaştırıyorum. Görüşmeyi kesiyorum ve hep 0 puan verenlere özeniyorum.
Çünkü onlar baştan “beklentisiz” başlayabiliyorlar bir ilişkiye.
O kişiyi tanıdıkça arkadaş olup olmayacaklarına dair bir fikir sahibi oluyorlar ve eğer gerçekten arkadaş olabilecekleri kadar kafa dengiyse o kişi, ilişkileri sağlam temellere dayanmış oluyor.

Lakin bunu öğrenmiş olmak, biliyor olmak da fayda etmiyor.
Zira kendimi ketlemeye çalıştığımda ise içimdeki coşkuyu öldürüyorum, coşku ölünce geriye hiçbir şey kalmıyor.
Ne heves, ne emek!

Peki ne olacak?
1) Nefes egzersizleri: Sazan gibi ortaya atlamadan önce 10 kere nefes alınıp verilecek. Hala atlamak istiyorsam bir 10 kere daha...
2) İrade-sabır eğitimi: Muhtemelen nefes egzersizleri beni kesmeyecek. Bu yüzden “irade, sabır” geliştirici bir eğitim programı uygulanacak ki bu program da sabırsızlığımdan dolayı yarım bırakılacak.
3) “Kasma sen busun, kendinle barış” denilip güya iç barış sağlanacak.
4) Tabii ki pişmanlık devam edecek.
5) Arkadaşlarım içki içerken, ben de Icetea’mi yudumlarken “ne olacak benim halim” muhabbeti yapılacak!
6) Başka bir mevzu bulup, bu mevzuya takıntım son bulacak.

Mürsel Sezen
mursel@cosmoturk.com