(Fonda Yansımalar/ Serzeniş)

Hayatımın merkezinde ben varım. Yalnız ben istersem kabuğumdan sıyrılırım. Duvarlarım yıkılır, mesafeler kısalır, gerçek bana dokunabilirsin. Hak ettiğin kadar yaklaşabilirsin dünyama. Ya da hep dış çemberime mahkumsun, bir başkasının en yakınında olsan da.

Bundan 6-7 sene öncesine kadar herkes en yakınımdı. Bana isteyen dokunabilir tek bir taşla vitrinimi yerle bir edebilirdi. İlişki cambazıydım. Bir gün birisi ipi kopardı, düştüm. Sonra bir başkası dedi ki: “Hayatının merkezine geç. Etrafına çemberler çiz ve senin yazdığın oyunda rol alan herkesi iyice değerlendirdikten sonra doğru çemberlere yerleştir. Dokunmalarına izin vereceklerin ilkinde olsun mutlaka. Dikkat et, dış kulvarlardan bazen birilerini ellerinden tutup yanına çekmek isteyebilirsin ama unutma; dışa ittiklerin bir kez daha geri dönmeyecekler.”

Tanıdığım herkesi saatlerce günlerce düşündüm. Onlara neler verebileceğimi, onlardan ne beklediğimi… İlişkilerde her şey birebir mi olmalıydı? Ben ne kadar verirsem ondan da aynısını mı beklemeliydim? Hayal kırıklıklarımın temelinde de zaten bu yatmıyor muydu? Bunun cevabı da çemberlerde saklıydı. Hayatımdaki herkesi yerli yerine yerleştirdikten ve rollerini iyi öğrettikten sonra ne gibi bir hayal kırıklığı yaşayabilirdim ki? Kontrol kulesi benim nasıl olsa! Kontrol kulesinden bakmayı öğrenenler için yaşamak çok keyifli. En temel özelliği anaçlık olan birisi için bunu öğrenebilmek bir nimet!

Anaçlar, her koşulda kendinden birşeyler verebilmeyi ister. Karşısındakinin yüzü güldükçe anlam kazanır hayat. Eksildikçe çoğalırlar. Eksildikleri kadar çoğaltılmayı beklerlerse duvara çarparlar. Oysa kontrol kulesini ele geçirmiş bir anaç, kendi kendisini çoğaltmayı öğrenmiş demektir.

Anacım, kontrol kulesi benim ve çemberlerim sevdiğim insanlarla dolu. Daha ne isterim!

Pelin Bingöl