Sevdiklerin seni sıradanlığın kefene sarmak için yarışıyor... hem de ne yarış... sen pasta tarifleri al ve gerisini merak etme... biz kefenini hazırlarız...

...canını yakmak istiyorum biraz...
çünkü yazdığımız gibi değiliz, dedin bugün bana....
çünkü biz öylesine günlük yaşamımızı idame ettiriyoruz...
ilişkilerinde başarısız oluyorlar... sonra yazıyorlar... çok derine inmeden....
“kaypak duygular oynaşıyor artık yürekte...” diyorsun “gerçekte çektiğimiz acı değil...”
kendimizce “yok ediliş süreci” olarak tanımladığımız şeyin içinde değiliz aslında...
o bizim sözcüklerimizle yarattığımız bir oyun...

hadi gösterelim gerçek yüzümüzü... kadınlığımızı biz mi kuraklaştırıyoruz, başkaları mı... acıyı biz mi istiyoruz, başkaları mı veriyor bize tabak içerisinde lezzetli bir meyve gibi... ya da bir pasta tarifi adiliğiyle...
kalbimiz kaypak ki itaatin rehavetinde serinkanlı katiller büyütüyor...
çünkü hiç olduğumuz şekli sevmiyoruz biz...
olduğumuz yerdeyken başka bir yer düşlüyoruz, düşlediğimiz yerde olsak başka bir yer düşleyeceğiz...
sevdiğimiz şey “orada” olmaktan öte orayı “düşlemek” sadece...

.... yine de ölmüyoruz işte...sessizlikler liğme liğme olsa da ölmüyoruz...
biz ne zaman öleceğiz biliyor musun?
Biri bizi bıçakladığında gerçek anlamda... bir mezarlıkta.... ki o mezarlarda en çok biz yatıyorken öldürecekler bizi...
bedensel ölümü tattığımızda...

... güven talebi nasıl bir şey biliyor musun?
Yaşıyorsun ya... sadece bu işte....
gerçekten yaşamıyorsun aslında...
sadece yaşıyorsun
Güven böyle bir şey, biyolojik varlığını devam ettirirken sürekli başka yerler, başka insanlar düşlemek, sonra hep yine başka yerler ve başka insanlar, sonra hep tatlı acılar çekmek... “kasıklarımızdaki kalpazan aşklar daha cesur bizden”...
biz diyorum, ikimizden...
en azından onlar ne istediklerini biliyorlar ve istediklerini elde etmek için çaba harcıyorlar... kendi karanlıklarını karanlık olarak adletmiyorlar... onlar istiyor...
ve bu bile onurlu kılıyor onları gözümde...
ben onursuz oluyorum onların onuruyla...

... kıyısız kaldım diyorsun ha...
-hadi canım sende, biz hep kıyısızdık zaten....
ve belki ilk defa haklısın.

Kusurlusun sen ve katlin vaciptir...
...ama umarım öldürmeyi düşündüğün kimliğini iyi seçersin...

Mürsel Sezen
msezen@boyut.com.tr