Seni fena halde kızdırdığımı biliyorum. Belki de tek suçun akşamları konuşmaktan kaçınman. Ama bence bundan daha büyük bir suç olamaz. Sana vicdan azabı çektirmek isteği değil bu; sadece yalnızlık daha bir büyüyor akşamları. Komşudan gelen sevgi fısıltıları kıskandırıyor insanı geç vakitler. Sevgi sözcüklerini gündüz emiyor güneş; aya bir şey bırakmıyor. Ay ve ben sadece bakışıp, birbirimizin yansıması ile kıvanıyoruz. Ama sadece ikimiz...

Aynada kendi suretini seyretmekten farklı ne var bu işte? Güneşin bencil, ayın dost oluşu bu yüzden... Akşamın bir vakti çağırsam güneşi; gelir mi ki? Oysa ay öyle mi? Gündüz bile kaybolmuyor; "bana ihtiyacınız olur mu?" diye. Güneşin kaybolmasını bekliyor sabırla. Sonra, tüm canlıların üstünü örtüyor huzurlu beyaz ışığıyla.
Geceyi gündüzden daha çok seviyorum. Belki aslan burcu olduğum için (çünkü aslanlar geceleri yaşarmış) belki de insanları gece daha az yapmacık bulduğum için. Koca çınarlar bile bir-iki kadeh içince ağlamaya başlıyor. Daha insani... Ancak gündüz ışıdığından mı nedir, evden adımını atan herkesin yüzünde gülümseyen sahte bir maske. Çünkü herkes onları görüyor, aydınlıkta tüm kusurları da aydınlanıyor. Güneşin doğruyu söylemeleri için yaptığı baskıya rağmen, kendilerine hakim olmayı öğrenmişler. Belki ay onlara ısrarcı davranmadığı için yanında daha rahat davranıyorlar. Daha munis çünkü... Çözülüyor ipleri birden bire. İnsan oluyorlar. Ya da özlerinde insanlık yoksa tam tersi... Ayın diğer bir başarısı da insandaki hayvani yönleri ortaya çıkarması. Dolunay’da bazılarımızın sapıttığı bir gerçek. Hani şu med-cezir olaylarından etkilenme meselesi. Kurt adam hikayelerinin de çıkış noktası budur. Ama siz yine de ayın arkasına sığınıp hayvan olmaya kalkmayın. Gerçek bir Türk erkeğine rastlayabilirsiniz (!) çünkü. Hikaye gelir vallahi adama dolunay falan. Kodu mu oturtur! "Yiğidim, dolunay var dolunay. Hayvan olacak olan benim, sen değil!" demeye kalmadan yersiniz yumruğu gözüne.
Neyse ne!.. Bu yazıdan alınacak ders: sevgilinizi geceleri ihmal etmeyin, insan oğlu bu yalnız kaldı mı kafasında bin bir tilki dolanır. Rahatlık batar, kıskançlık katsayısı artar. Ay dolunaydan daha yeğdir; en azından terletmez. Gözünüzü kör etmez. Parlak ay ışığı insana rehavet verir. Dolunay olduğu gün daha bir hayvanlaşırız. Bilhassa akşam vakitleri hepimiz hayvanız…

ilknur@cosmoturk.com