Gecenin karanlığında, gökyüzünde tek bir yıldız
gördüm. Gözümü ayırmadan ona bakmaya başladım ve
hayatımda olacak bir mucizenin işaretini vermesini
diledim. Yıldız ne büyüdü ne küçüldü ne de kaydı.
Sadece öylece durdu; sakin ve pırıl pırıl…Bundan ne
anlam çıkarmam gerektiğini düşündüm; öylece sakin ve
sessiz bir şekilde durmalı mıyım ben de , yoksa artık
yıldızlara bakıp mucize olmasın beklemeyecek kadar
büyümeli mi?

Büyüyemiyor insan-mucizelerden ümidi kesecek kadar-
hiçbir zaman…
Ben büyüyemedim.

İnsan olmanın güzelliği mi bu, zavallılığı mı
bilmem…Tek bildiğim, o yıldız gibi benim de, havada
asılı kaldığım. Ne büyüyorum ne küçülüyor, etrafımda
kayıp giden yıldızlara bakıp “ben de bir gün böyle
dilediğimce hareket edeceğim” diyorum.


“Lacivert gökyüzünde bir yıldız asılı kalmış
Sessiz, sakin, tek başına…
Parlıyor”

Kaçımız başarabiliyor hayatta- hayata rağmen- her daim
sabırla parlamayı?

Hayatın en çok üstümüze geldiği anlarda, sadece
varolduğumuz için bile haz duyabilmek mümkün mü?
…yoksa çoğumuzun yaptığı gibi kapımızı kapatıp, hayatı
dışarda bırakmak çözüm mü?

Bir dakikalığına kafamızı hayatın içinden çıkarıp
rahat bir nefes almakken isteğimiz, dertten tasadan da
zevk alacak olgunluğa kaç hayat var daha?
Kaç hayat daha yaşamalıyız, sadece varolmaktan zevk
alacak kadar “olmaya”?

…Ve kaç hayat daha yaşamalıyız gecenin karanlığında
,bir başına, pırıl pırıl parlayan “yıldız olmaya”?