Yaz sonunda, sabahların başka türlü bir kokusu, nemi olur. Az önce derin bir nefes aldım ve içim tazelendi sanki. Çocukken, ben sokakta oynarken; sabah ve akşam saatlerinde, işe giden, işten çıkan sokak sakinlerini izlerdim. Hep de kadınlara bakardım çünkü onların kılıkları, mevsimsel değişiklikleri yansıtırdı.

Yazın, yavaş yavaş tenlerin rengi değişir, çoraplar çıkar, genelde tek parça tiril tiril elbiseler ya da etek-bluz kombinasyonları devreye girerdi. Renkler neşelenirdi ve ben duvarın üzerinde oturup, izlerdim, geçiş törenini. O zaman yazık işe gidiyorlar bu saatte ya da akşama kadar çalışıyor garibanlar, diye düşünmezdim. Sanki işe gitme amaçları sadece giyinip, evden çıkmakmış gibi gelirdi.

O kadınlardan biri olmayı hayal edip etmediğimi hatırlamıyorum. Aslında olması gereken bu zaten diye, hayal etmeksizin, ben de öyle olacağm diye düşünmüş olma ihtimalim yüksek.

İşe gidip gelirken de; kışın değil ama yazın, ben de bir çocuğun hatıraları içine girecek miyim, diye düşünürdüm. Çok düşük bir ihtimal çünkü artık çocuklar sokakta oynamıyor.

Bu sene, okul öncesi tüm hazırlıkları dün itibariyle tamamladım. Benim gibi, elimde iş varsa bitmeli rahatsızlığından muzdarip bir insan için rahatlatıcı oldu bu. Sorumlulukları yerine getirmek zorunda hissettiğim için sevmiyorum sanırım. Geçmiş senelerde, okul açılmadan bir gün önce biterdi bu işler. Bir farkı da olmazdı. Ama şimdi bitti ve daha huzurluyum.

Ev kadını olmak, evde kahve içip, kitap okuyup, bol zamanda yemek yapmak değilmiş. Üç haftadır, bitmeyen ve çözülemeyen beyaz eşya arızalarıyla cebelleşiyorum. Eve usta gelmesinden, onlarla uğraşmaktan epey nefret eden bir insan için Çin işkencesinden farksız, yaşadıklarım. Şikayetçi miyim? Hayır elbette ama her durumun kendine göre artıları, eksileri var demek istiyorum. Mevcut durumumda, artıların sayısı her türlü fazla fazla, endişeye mahal yok. Ama bugün artık çamaşır makinasının dize gelmesini ve beni daha fazla bunaltmamasını rica ediyorum.

Çok güzel, özel ve hayatımda ilk niteliği taşıyan bir yaz geçirdim. Yaz bitince, okul başlıyor ya da iş var hissi olmadan sonbaharı karşılamak çok güzelmiş. Düşünüyorum da senelerce acı çekmeden, bunun tadını çıkarmam pek mümkün olmazdı. Ya da kendimi kandırıyorum, bilmiyorum.

Ben bu konuda yazmayı ne zaman bırakacağım? Görmemişin oğlu olmuş misali, oğlum göster pipini amcalara, demekten alamıyorum kendimi.

ASLISIN
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >