Hani bir zamanlar diye başlanan cümleler devam eder hayatınızın içinde. Arayıp soramadıklarınız ona kavuşamadıklarınız olur. Bir de onları anımsatanlar. İşte ben ne zaman ıhlamur kokusu duysam, ne zaman vişne ağacında salıncak yapmaya kalksam ama artık büyük olduğum için yapamasam ben o zaman başlarım bir zamanlı cümleler kurmaya. İşte o cümlelerde masal gibi yaşamaya… Çok küçük olduğumda bayılırdım masallar dinlemeye. Her gece usanmadan bana masallar anlatan bir anneanneyle büyüdüm ben. Geçen gün bir tabelada kadın girişimcilerin resimlerini asmışlar. uzun uzun baktım. Hayatımda kadın girişimci olarak düşündüğüm ben var mıyım hayır,,,düşündüm….derken Anneannem geldi , o büyük bir girişimciydi. Her sabah 5de kalkar bahçeli evini yıkar, Bahçesindeki kırmızı gülleri sular, onlarla konuşur, döner erik ağacına bu yıl da meyve vermezsen bil ki sana küserim der. ama meyve vermezsen de olsun yine bahçemdesin der. İçeri girip sobanın sönen ateşini kızdırır, çayı üzerine koyup beni kaldırırdı. Ne var ki kalkmak istemezdim. En nefret ettiğim şeydi okula gitmek. Herkes üzülürdü bana annem yok, kimsem yok yanımda. Ben bazen bu durumu kullanır üzülmelerini fırsat bilip anneannem ve dedemin bu zayıf taraflarını kullanırdım. Böyle bir zamanda okula gitmemek için hasta numarası yaptım. Bana kıyamayıp göndermedi anneannem okula. işte başladık bir güne birlikte. Kendisi siyah zetina dikiş makinesinin kara kızın usta sahibesi, bir eliyle o tekerlek gibi olan kısmından tutup çevirirken ayağı da pedalda hızlanırdı. O gün yetişmesi gereken elbise mi var dı, gösteri için takım mı? Daha sahibi almaya gelmeden bitirirdi. İşte öyle 4 çocuk büyüttü ev geçindirdi, birde torun. Ben kadın girişimcim ilan ediyorum onu. Hayatta yaşadığı zorlukları bir kenara bırakıp mücadele etmekten vazgeçmedi.

DİCLE ÖNDER
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >