Sıra buna da gelir mi dersiniz? Kağıt kalem toplamaya? İnsanların kendilerini iyi hissetmeleri neden bir başkasını rahatsız eder ki; reyting bir parça düştüğü için mi? Saçma! “Pire için yorgan yakmak” demişlerdi bu uygulamaya, çok doğru!
Küçüklüğümden beri yazmayı çok seviyorum dedim; yıllar sonra bana bir fırsat sunmuşlar blog yazmaya başlamışım. Üstelik daha iyi olduğumu düşününceye kadar kendim yazıp kendim okumuşum bundan bile çok keyif almışım; kendimi hazır hissettiğimde yazdıklarımı arkadaşlarıma da okutmuşum; herkes yazılarımdan, yazı dilimden memnun; arkadaşlarım benim yazmamı sabırsızlıkla bekliyor; kötümser de olsam bir şekilde okutuyorum kendimi; harikulade yazmasam bile merak ediliyorum. Peki kimin ne hakkı var benim özgürlüğümü, kendimi ifade edebilme fırsatımı, yapmayı en çok istediğim iş için benim en değerli referansımı elimden almaya? Kimin ne hakkı var bu yaşımda yapmaktan en zevk aldığım şeyden beni uzaklaştırmaya? Ne gerek var kurunun yanında yaşı da yakmaya? Güne güzel başlıyordum, gezip tozmamın bir amacı vardı, içtiğim şarabın bile fotoğrafını çeker olmuştum; sadece paylaşabilmek, her anımı yazarak anlatabilmek için. Birkaç uyanığın maç yayını yapmasının bedeli amacı sadece yazmak ve okutmak olan insanların mutluluğunu ellerinden almak olmamalıydı! Hadi ben yeniydim –ki yine paylaştığım bir çok şey vardı, olacak da – peki ya bu işe yıllarını veren insanlar? Onlara haksızlık olmadı mı? Bunun cevabını verebilecek olan var mı?
Meziyetimden, yazma yetimden, kişiliğimden, ifade etme şeklimden kimse soğutamaz beni. Ben bu işi sonuna kadar yapmak istiyorsam, siz benim emek harcadığım, anılarımı tuttuğum bloğumu kapattıysanız bile ben susmam. Gelin bilgisayarımı alın isterseniz; ben kırık bir kalem, bir parça kağıt bulsam yine yazarım; yazacağım da. Hadi kolaysa gelin kalemimi de alın!
GÜLTEN ÇOŞKUN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
