GÜNEŞ
Merhamet bazen endişeli gözlerle, gücün zalim işkencesiyle tanışır.
Bu bir yenilgiden öte, yeniden doğuşun müjdesidir aslında, geriye sabretmek, korkuların soğuk seslerinden ürkmeden yürümeye devam etmek kalır.
Kalbindeki yüzü, beyaz mutluluğun rüzgarıyla okşanan kadının, siyah bir fırtına’nın
ortasında kaldığı gün bile yoluna devam edebildiğinin ispatıdır bu hikaye…
Kariyerimin zirvesinde, başarmanın kelime anlamını, büyük cümlelere dönüştürdüğüm yılları yaşıyordum.
Sadece bir imzamla bol sıfırların yerini değiştirebiliyor, kaderlerini bana teslim edenlerin gözünde, sihirli küresinden geleceklerini gören bir kahine dönüşmüştüm…
Doğacak güneşin kimi daha çok mutlu edeceğini bilecek kadar güçlü olsaydım,
o güneşten yüzlercesini yaratırdım…
En iyi mağazaların kapılarından girip, en görkemli gecelerin içinde, parmakla gösterilen
yıldız gibi parlıyordum.
Yaptığı kusursuz planla, eşsiz bir dünyanın nadir zevkleri , görülmemiş renkleriyle dolu tutkuları yaşıyordum.
Rüyamın pembe perdesi, nerden geldiğini anlamadığım bir pençenin, rüzgardan da sessiz dokunuşuyla yara aldı.
Kırmızı damlaların, düşlerimi donduran soğuğuyla yüzleşmenin, bu kadar zor olacağını bilemezdim.
Gözlerim gerçeği görse de gerçek ben, bunun bir illüzyon olduğuna inanmak istiyordu.
Emrimde çalışan yirmi insanın kaderine son noktayı koymamdı benden istenen.
Mantığımın kendime uzak tutmaya çalıştığım keskin tarafıyla, Azrail’in oyununu oynayacaktım adeta…
Telefonun tuşlarını çevirirken, şefkatin gerçek isminin yazdığı annemi gördüm,
ahizeyi kulağıma götürdüğüm anda yağmur damlaları göz yaşlarımla yarışmak için çoktan dökülmeye başlamıştı bile…
Konuşmanın bu kadar imkansız olduğu bir geceyi daha önce yaşamamıştım.
Herkes, doğru olanın yumuşak kalbimin üzerini asla bana ait olmayan sert ve acımasız bir kabukla sarıp öyle karar vermem gerektiğini söylüyordu.
Zenginliğin bedellerinden biri de acımasız olmak mıydı ? yoksa…
Çocukluğumda hayranlıkla izlediğim güçlü ejderhalar o alevleri, zalim yürekleri sayesinde mi ? çıkartıyorlardı.
Eğer gerçek buysa, bu dünyadan kalkan ilk gemiye binip, alevlerin kırmızı sıcaklığını da geçmişe gömecektim.
Zenginliğin ve paranın, pırlantalar kadar karşı konulmaz ışıltısını elimin tersiyle itip,
yeni bir dünyada sıfırdan doğacaktım.
Lüks ve ihtişam nehirlerinden avuçlarıma akan bütün zenginliğimi , çılgınlığın doymak bilmeyen açlığı, kazandıklarımı ona bir tabakta sunmamı bekliyordu…
Kariyerim içim harcamayı düşündüğüm son insan da cehennem ateşinde yüzmekten tükenen o sesiyle beni yeni hayatıma doğru uğurladı.
Ve bunu ancak cesur bir kadın yapabilirdi, rüzgarın durduğu yerde bile kendi nefesiyle yola devam edebilecek kadar güçlü ve yürekli bir kadın…
Murat
mdinde@gmail.com
MURAT DİNDE
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
