UÇURTMA
Üşüyorum demek için yalnız mı ? kalmalıyım yağmurun altında,
güneş beni kurtarana kadar.
Gideceğim son yer bir sokak kemancısının sıcak notalarından başka bir yer değilse, kimlerle yaşamışım adına can dediğim.
Günü kurtaran yüzlere bakmışım kalabalıklar içinde, bir umut gibi.
Konuşan balonlara yazılan her söz uçup gitmiş ellerimden, bir gecede.
İnanmadıklarımı camın önündeki biblolar gibi dizip, uçsuz bucaksız yalanlarıyla
baş başa bırakırken…
Aşk yakan mayınları bile göze alıp, ölümü kabullenenlerle devam ettim adımlarıma…
Narin güzelliğimi eliyle işleyen Tanrıya dua ederken onun elleriyle,başkalığımın sudaki yansımasında bile kendini kaybeden adamlardan nefret ettim.
Birbirini taklit eden günlerin içindeki sahneler basit olmamalıydı asla.
Baktığım gözlerin rengi, nefesin kokusu, nefretin kıvılcımı, şefkatin o huzurlu büyüsü,
alıp götürmeliydi , hayalin başladığı farklı bir gerçeğe.
Sağnağın yeryüzüne teslim olurken ıslatmadığı, güneşin ısıtırken yakmadığı dünyamda, yaşlanmadan yeniden doğmalıydım ölümsüzlüğe.
Çığ olup üzerime gelirken kabuslar, Meleklerin masumiyetiyle diktiğim elbisemle yürüyecektim onlara karşı, Şeytan’a bile minnet etmeden.
Elimdeki uçurtmaya yazdığım tutkuların saflığıyla süzülürken gökyüzünde,
ona düşman fırtına, nefretiyle kırmaya çalışacaktı cesaretimi.
Tutunduğum aşktı kurtulmak için tuzaklardan, tek inandığım uçurtmamdı,
ayaklarımı yerden kesip beni o aşkın maviliğine götüren.
Gerçek olan tek yerdi o mavilik, kimsenin bilmediği kadar başka, uzak bir yıldıza gizlenen sırlarım kadar ulaşılmazdı.
Murat
MURAT DİNDE
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
