“Tam anlamıyla asla güvenmem bir insana” evet biliyorum ki bunu asla diyemeyeceğim hayatım boyunca..

Kimler geldi kimler geçti hayatımdan ama BEN hep aynı kaldım şu dünyada. Ellerim küçükken küçüklere güvenmişken ellerim büyümüşken de elleri büyümüşlere güvendim hep. Ve de hep ellerim bomboş yüreğimde bir sızı, öylece kalakaldım…

İnsan 7’sinde ne ise 70’inde de o kardeşim, bunu biliyordum ama artık EMİNİM diyorum, bu mudur budur. İki kere iki dört eder, iki artı iki yine dört eder. İfadeleri de değiştirseniz, sonuç eğer aynıysa yani, yollar değişsin, insanlar değişsin, saçınız değişsin, elleriniz büyüsün, yaşınız ilerlesin, ne olursa olsun, neyseniz o’sunuz siz…

*

Büyüdüğümüzü sandığımız zamanlarda da aslında küçüğüz hep bizden büyük olanlara. Attığımız adımların sonralarının nerelere varacağını, yaşarken göremesek de, hani o büyükler dediklerimiz var ya, işte onlar görüyor ve her şey bittikten sonra ne acı ki “ben demiştim”leri dinlemeye mecbur kılınıyoruz.

Aslında şuan kendi cümlelerimi değil, onun cümlelerini kullanacağım ama biz konuşurken o kadar güldük ve o kadar derinden hissettik ki bunları, okumanız gerektiğini düşündüm, ne bileyim öyle işte..

Her şeyi anlatmaya kalkarsam bu yazı bitmez o yüzden benim için en vurucu cümleyi yazıyorum;

“İNSANLARA DİKKAT ET, BUNU NASIL YAPACAKSIN BİLMİYORUM AMA DİKKAT ET”

İnsanlara o kadar rahat güvendiğimizi fark ettim ki, sanki herkes BİZ gibi davranıyor, sanki biz gibi cümleler kurmalarını bekliyor, sanki biz gibi düşündüklerini düşünüyoruz ve şu dünyada bilemiyorum ki sayısı kaçtır acaba; GÜVENMEM KARDEŞİM, deyip de duvarlarla, kalkanlarla yaşamayı başarabilen, fırtınalardan depremlerden minicik sıyrıklarla kurtulabilen ve nefes nefese kalmadan nefes almaya devam edebilen…

Bu yazıyı okuyan hayatımdaki sevgili, değerli, kıymetli insanlar ve tabi ki bir de hayatıma yazdıklarımı okuyarak dahil olan kendilerinden bi haber olduğum sevgili insanlar sevgili okuyucularım, değerlilerim; eğer böyle iseniz, lütfen bana bir msj atın =) olmadı mail atın…Şu işin sırrını bi söyleyin, varsa eğer, SÖZ buraya özellikle konu başlığı yapıp yazısını yazacağım.. =)

*

En büyük acıları hep en güvendiklerimiz verir bize bu hayatta. Artık sizden olduğuna inandığınız, artık her sözüne kandığınız (!), attığınız adımlarda yanınızda güvendikleriniz varsa gözlerinizi kapatıp yolu onların bulmasına fırsat vereceğiniz ve hiç düşünmeden, hesaplamadan, sorgulamadan sırtınızı yaslayabileceğiniz güvendikleriniz, aslında hayatınızın en acılarının pınarıdır. Bilmeyiz, düşünemeyiz, hayal edemeyiz elbette hiçbir sonu ama, başlangıçları unuturuz acılarla kıvranırken.. En sevdiklerimizin ateşiyle yanarken, güven dediğimiz o sağlam kalemizin yıkıntıları arasında çıkmaya çalışırken, bir GÜVENZEDE olmuşken…

“Uçurumun kenarında yanımda sen olsan ve ben gözlerimi kapatıp kollarımı açsam, kendimi boşluğa bıraksam bilirim ki sen beni tutarsın” derken acaba bilebilir miydik boşluklardan bizi kurtaran o kolların ne karanlıklara atacağını bizi?

Korkuyor muyum yarının getireceklerinden, hayatıma yeni insanları dahil etmek istemiyorum derken hayatıma hop diye girenlerden?

Korkuyorum, bir daha güvenmem yok yaa diyorum, lafta güvenmiyor eylemde kendimi korumuyor ve iyi niyetimden de geri kalmıyorum, sağolayım… (!)

Ablasından YAŞAMPINARINAA, YaşamPınarım’dan da değerlilerine naçizane bir tavsiye;

Bana sorarsanız biz dikkat edelim, bunu nasıl yapacağız bilemiyorum ama =),

Ne bileyim işte; edelim yine de..

Sevgiler…

Çoook Sevgiler…

PINAR ÜSTÜNDAĞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >