İçinde kin besleyen insanlara hep üzülmüşümdür, benliklerinde var olan ama hayat biçimlerindeki en büyük eksiklik gibi geliyor bana.

Hatasız kul olmaz hatamla sev beni, diye dinlerken kimsenin sütten çıkma ak kaşık olmadığını hatırlatır dururum kendime ama, kendimce ayaklarımın yere bastığını düşündüğüm ama aslında yolun başında olduğumu bildiğim, sanki yolun başında sanki rüzgarın yüzüme yüzüme vurduğu bi uçurumun kenarında durur gibi hayata bakarken yapamadığım ebedi şeylerden bir tanesi, birisine sırtımı dönmek. Bunu yapmayı hiç beceremedim, başaramadım, kendime yazık ya da kendime bravo, bilemiyorum hangi sözcüğü layık görmeliyim kendime ve kendim gibilerine..

Birisine kızmak bir yana dursun insan kendi hatalarını fark edebilme cesaretini gösterebilip kendisine kızıp bağırıp çağırırken, başkalarına kızması, küsmesi, gönül koyması çok normaldir, EVET KABUL.

Hep söylediğim gibi biz aslında en büyük darbeyi hep en sevdiklerimizden alırız, en derin yaralarımızın yanıklarımızın tepesinde hep en sevdiklerimizin isimleri durur durur, kabuk bağlar kurur kurur kurur, sonra yine kanar kanar, ama hep bi yerlerde uyur…

Açılan her yarada can havliyle ne yapacağını şaşırır belki insan, sağa mı gitse sola mı gitse bilemez, öne mi arkaya mı, gülse mi ağlasa mı, dursa mı otursa mı karar veremez, bir kararsızlık sisilesi içinde gider gelir, normaldir, EVET KABUL.

Ve buradan sonra yapacağını yapar insan, elinden geleni ardına koymaz, içinden geleni diliyle susturmaz, ve sinirini kustuğunda döner gider, her haykırış içinde bir kin tohumu atar ve büyüttükçe büyütür içinde, yer besler kendi ruhunu..

Ve artık gündür ki en sevdiği en nefret ettiği olsun..

Hiç anlayamadım hiç yapamadım bu nefret etme işini. Hiç bilemedim bu işin taktiğini. Birisini dünyanın en zavallı insanıymış gibi hissettirebilmeyi, gözlerinin içine baka baka seni sevmiyorum diye sessizce bağırmayı, yeri geldiğinde lafları yapıştırmayı yüzüne yüzüne, çekinmeden yüz çevirmeyi, suratına bile bakmamayı, düştüğünde yanından geçerken bir tekme de kendi ayaklarımla atmayı ve daha daha daha fazlasını..

Hiç beceremedim en sevdiğimin en nefretim olmasını..

Hiç beceremedim. Hiç anlam veremdim.

Nasıl olur da bu kadarını yapabilir insan, diye her sorduğumda aslında, üzülüyorum bunu yapabilen eski dostlarıma ! zamanında tabağımdakini paylaştıklarıma, ağladığında omzuma dayananlara, en mutlu anlarına şahitlik yaptıklarıma, ve tek başına kaldıklarında yalnızlıklarını paylaştıklarıma…

Düşünüyorum da, sadece öleni geri döndürmenin mümkün olmadığı dünyada, nedir bu kadar mümkünsüzleştiren herşeyi… Nedir yok eden o büyük sevgileri?

Nedir ki bir insan yüreğinden büyük olacak, yüzünü gördüğünde başını başka rüzgara savuracak?

Kin kin denilen şey midir sevgiden önde gelecek?

Öyle mi?

Peki…

Benim sevgim döver tüm kinleri!!!!!

PINAR ÜSTÜNDAĞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >