Bir kadının ardından…

Pes eden sevdalar gördüm. Yarı yolda yorgun, solgun, tükenen… İçime saplanmış kör bir acıyla bu hayattan yıldığımı gördüm. Sustuğum gece nöbetlerine inat, karanlığında şehrin, ırzına geçtikleri aşkımla, ben adını başka yüreklerde gördüm. Dillerinin ucunda sevdaydın, söyledikçe söylediler. Çalıntı adın batmazken dillerine hırsızlıklarını yüzlerine vurmadım. Utanmaz ki gece!

Utanmaz ki ölüm !!!

Seni benden çalıp bağrına basarken ölüm, hırsızlığına kızarır mı yüzü ?

Kan tutmuş gözlerimle bağırırken ardından kaç kez yankı oldu sanki sesime duymadın ?

Gittin sen, tüm gidenler gibi..

Açtıkça açtım sesimi, bağırdıkça bağırdım, ağladıkça ağladım.

Rengimi bilemedin..

Kokum sensizken dönüşüne yetmedi.

Gömülü bir sessizlikten daha yeni çıkmışken ben, havada asılı kaldı elim uzanamayışlarıma..

İte kaka uyandırdıkları bir rüyanın tam orta yerinde, tenim kanıma bulanmış, kabus kabusum..

Gün doğmayan bu şehrin karanlığında yitip gitme korkusu dolmuşken dört bir yanıma, küfredip duruyorum zamana.. Ben sana yetişemeden ölüm elinden kaptığı gibi koşar adım götürdü seni. Suskunluklar yakarken gözlerimi pişman ağrılarla, küçülmez adımları yetişemem kaçmalarına.

Duysam.. Duysam.. Parıldayan gözlerinle gülsen.. Sen dönsen bana.. Dönmedin ki !

Kendimi bıraktığım yatakların soğuğunda ben çıplak çıplak ağlarken gözyaşlarıma uzanmayan o yüzler şimdi bir bir dönüyor bana. Dönüşlerine titremiyor artık bedenim. Bar taburelerine sığınmam dönüşlerine hiç.

Sen soyun ! Artık göremediğim çıplaklığınla koşar adım çalıntı sevdalara..

Sen soyun!
Ben aralıkları kaparken..
Bir bir dönme bana!

Emrah Şıhmanoğlu
emrask@mynet.com