(Bu hakikaten bir şiir değil. Bu sadece sabah yaşanmış yirmi beş dakikalık bir zaman diliminin Yasemince tasviri. Fon müziğimiz biraz vapur düdüğü, bir tutam su hışırtısı, uysun diye arada geçen birkaç martı sesi. Ben şiirleri sevmem. Çok mu duygusalım ben şu sıralar?)

BU BİR ŞİİR DEĞİL

Böyle havalarda seni daha çok özlüyorum.

Oturup sana bir şiir yazayım diyorum ama şiir yazmayı bilmiyorum.

Vapurdayım yağmurlu bir Kasım sabahı,

Öyle kalabalık ki mecburen dışarıda oturuyorum.

O soğukta, o kalabalıkta kendimi yalnız hissediyorum.

Çaycı geçiyor, selpakçı geçiyor, dilenci geçiyor,

Şunu alana yanında bu bedavacı geçiyor.

Onlar da o sabah benim kadar yalnız.

Herkes gözlerini kaçırıyor birbirinden.

Derken bir çığlık duyuyorum.

Şaşırıyorum.

Şehir çığlık atıyor.

Hem de avazı çıktığı kadar...

Şehir çıldırmış.

Sonra saate bakıyorum.

Tabii ya, saat dokuzu beş geçiyor.

Gözlerim yaşarıyor, daha da duygulanıyorum.

Saat dokuzu altı geçe şehir susuyor.

Her şey eskisi gibi şimdi.

Ve sen tekrar aklımdasın.

Çünkü daha dün gece rüyamdaydın.

Elini tutmuştum, göz göze gelmiştik.

Sessiz bir rüyaydı.

Tıpkı az önce çığlık atıp şimdi o eski sessizliğine ve yalnızlığına dönen şehir gibi.

Pek martı yok görünürde bu sabah. Vapur yanaştı yanaşacak.

Deniz sakin.

Kaptan galiba acemi.

Bir darbe koyuyor iskeleye.

Ayaktaki herkes aynı anda zıplıyor.

Komik.

Taksi bekliyorum.

Hava yağmurlu ya, yalnız taksiler yok.

Böyle havalarda seni daha çok özlüyorum.

Oturup sana bir şiir yazayım diyorum.

Ama ben zaten şiirleri hiç ama hiç sevmiyorum.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Yasemin Uludoğan da kim oluyormuş?

Yaşı 25. Hem reklamcılık yapıyor hem müzik. Saçları kırmızı. Kedisi var. Meraklı. Hadi buna da burnumu sokayım, içimde kalmasın, dedi yazı yazmaya başladı. Battı balık yan gider...