AĞDALI SOHBETLER
EŞYA VE BEN

Zaman zaman gözümün önüne düşüverir bir film karesi gibi; küçük, güzel bir salon, cam kenarında koyu renk bir berjer, yanında bir abajur ve hafif müzikli bir akşamüstü…O karede ben daima o berjerde-dizlerimde bir iskoç battaniye ile-oturur, kitap okurum.


Hiç anlatamasam hatta anlayamasam da sık sık gözümün önüne gelen bu sahnenin tuhaf bir sıcaklığı, enerji veren bir gücü vardır. Görünce içim sevinç ve özlem dolar. Ne neye sevindiğimi anlarım, ne de neyi özlediğimi bilirim. Sadece yüzüme tuhaf bir gülümseme yayılır, düşünceler ve çağrışımlar birbirini kovalar.


Çok istesem de şimdiye kadar, tam gözümün önüne gelen cinsten bir karenin içine giremedim. Salon uysa koltuk uymadı, koltuk uysa müzik yoktu. Abajur yoktu müzik vardı derken o sahneyi canlandırmak bir türlü mümkün olmadı.

Bazı akşamlar mobilya mağazalarının önünden geçerken koltuklara, yanındaki abajurlara bakar kalırım. Çoktan kapanmış, ışıklı mağazanın önünde dikilir dururum. Bazısını hayalimi dekore etmek üzere uygun bulur ama bir türlü “işte bu” diyemem. Ama kapalı mobilya mağazasının vitrininden bana bakan koltuklar , loş abajur ışığının altında çok davetkar gelir. İçimden hep o koltuklara oturmak, yataklara uzanmak gelir.

Kabul ediyorum garip ama mobilyalarla “duygusal” bir bağım var benim. Gözümün önüne düşüp duran bu güzel mi güzel kareden olsa gerek. Düşündüm de bu güzel kareyi bir türlü tamamlayamayışımın sebebi uygun eşyayı değil de uygun “ben” i bulamayışım belki de… Hayalimdeki “ben” in aynısını bulmak en zoru arayışın; öylesine sakin, öylesine dingin, öyle huzurlu, öyle mutlu “ben” ler hayal kurduğum çocukluğumda ve kurduğum hayallerde kaldı anca;
Bana benden hatıra…