(Fonda sessizlik)

Dostlarım var güldüğüm, dostlarım var düşündüğüm, dostlarım var güvenip omzuna yaslandığım... O kadar şanslıyım ki! Şu kısacık ömrümde karşıma çeşit çeşit insan çıktı ve bunların içinden dostlarımı ayıklamayı başardım.

Her insanın, farklı şeyleri paylaşabildiği dostları olması gerektiğine inanıyorum. Kimi zaman sözcüklarin anlamsızlaştığı bir sohbette doyasıya gülmek ister canım. Birşey düşünmek ya da etrafa aldırmak istemem. Sadece nedensiz, biteviye gülmek. O zaman aranacak mutlaka bir dost vardır; adı akla ilk gelen böyle anlarda. Bazen hayatı sorgulamak isterim saatlerce uykusuz gecelerde. Her buluşmada aynı cümleler tekrar ediliyor olsa da hep onu ararım. Derdimi yeni birine baştan anlatmak yorar beni. Bazen susmak, iç çekişmelerimi dinlemek isterim. Yalnız kalıp kendi sesimde boğulmaktan korkarım. Oysa mehtaba karşı bankta sessizce oturan iki dosttan daha huzur verici ne olabilir ki? Böyle durumlar da bir başkasına rezerve edilmiştir zihnimde. Gün olur yazmak isterim sayfalar boyu uzakta bir dosta. Kendimi hep daha iyi ifade ettim ne de olsa yazılarımla. Yazar dururuz günlerce... Bir araya gelse kelimeler kitap olacaklar yokluğumda. Cevap yazan hep aynı dost.

Ama en güzeli eski dostların bir Pazar sabahı bir araya gelişi. Ne dert kalıyor ne keder. Gözlerdeki çocuksu pırıltı geri geliyor. Sınırsız gülüşler, eski tanıdık heyecanlar, hesapsız paylaşımlar... Sımsıcacık sohbetler. Pazartesi sendromundan uzaklaşmaya birebir.

İyi ki varsınız ve hayatımda o ya da bu şekilde birer rol aldınız!

Teşekkürler!

pelinbingol@hotmail.com