Sokak kızıyım ben…

Bazen 100 yıllık apartmanların kaldırımlarında en derin sohbetlere dalıyorum, Tarih öncesi, tarih sonrasını, insanlığı, sinemayı, kadınları, erkekleri tartışıyorum, Elimde şarap kadehi, parmaklarımın dördünü kadehte, birini hep yukarıda yakalıyorum.

Sokak kızıyım ben…

Beyoğlu’nun o ıssız sokaklarında herkesin ismini bildiği barlarda alıyorum soluğu,

Elimde gitar varmış gibi, hayal edip çalıyorum,

Öyle dans ediyorum ki, sözlerini bilmediğim şarkılar dökülüyor ağzımdan,

Ne zaman dinledim, ne zaman öğrendim, bu ortama niye geldim bilmiyorum.

Sokak kızıyım ben…

Işıldayan caddelerde buluyorum kendimi, en şık kıyafetimle, latin müzikleri dinleyip kahkahalar atıyorum. Bu sefer yanımda şık arkadaşlarım var.

Onlar savaştan, tarihten, felsefeden söz etmiyor,
Onlar sadece aşklarını, bazen yıkık dünyalarını anlatıyor.

Sokak kızıyım ben…

En ciddi iş toplantılarına katılıyorum,
Orada ne hüzün var, ne mutluluk,
Ne kendimi kaldırımlara atabiliyorum,
Ne de ellerim havada oynayabiliyorum,
Yüzümde hep hafif bir tebessüm,
Duruşum hep dik, sürekli dikkatli, kibar,
Samimi ama mesafeli konuşmalar yapıyorum.

Sokak kızıyım ben…

Ama hangi sokakların?

Kaldırımında oturduğum sokakların mı, ince topuklu ayakkabılarımla dolaştığım caddelerin mi, yoksa duruşumu hep koruduğum plaza koridorlarının mı?

Sokak kızıyım ben…

Evimin kaldırımlarına ayak basıyorum, huzur doluyor içim,
Kapımı hep aynı kişi açıyor,
Birbirimize sıkıca sarılıyoruz,
Çok mutluyum,
Derin derin uyuyorum yatağımda,
Güzel rüyalar görüyorum,
Gülmeden uyandığım hiçbir sabahım yok benim,
Yemek yapıyorum, kitaplarım var bir sürü okuduğum, okumayı bekleyen,

Her gün film izliyorum, yazmaktan keyif aldığım yazılarım var,
Bazen bomboş oturuyorum, ayaklarımı uzattığım sarı koltuğum,
Evime her zaman gelen dostlarım, sıcacık ailem.
Acaba mutlu muyum sorusu yok evimde, hep mutluyum…

Tüm evim; içindeki her şeyiyle sokağım,

Sokak kızıyım ben.

Ebru Ziyanak
ebruziyanak@hotmail.com