Gece. Karın altında yürümek. Buz gibi donduran havayı içine çekmek.
Neden eskisi gibi tat vermiyor, bunlar? Arkamdaki yokuşta, çocuklar eskiden benim de yaptığım gibi kayıyorlar, neşe içinde, bağırıp çağırarak.
Ellerim donuyor ama yine de dokunuyorum, kaydırağın üzerinde birikmiş kara. Kardan adam yapsam; belki çocuklar da bana katılır ve ben yine o eski ben olabilirim.
Sanmıyorum. Artık çok geç. Sırtımda yıllar içinde yüklendiğim sıkıntılar, kalbimde affedemediklerimin yüküyle, yapacağım kardan adam bile kambur, tek gözü kısık, sevimsiz bir yaratık olabilir ancak. Çocukların keyfi kaçar, belki rüyalarına bile girer, kabusları olmak istemiyorum. Artık kimsenin kabusu olmak istemiyorum.
Canını acıttıklarımdan, teker teker özür dilesem işe yarar mı? Affederler mi beni? Sanmıyorum. Yüzüme bile bakmazlar, telefonlarımı açmazlar ki. Hem ben affedebiliyor muyum, benim canımı acıtanları? İnsan ikiyüzlü ve bencil. Kendi yapamadıklarını başkalarından talep edecek kadar da cüretkar.
Erkeğim ben, evet. Böyle yaşadım hep. Sonunu düşünmeden, arkamda bıraktıklarımı aklıma bile getirmeden. O zaman şimdi neden bunları düşünüyorum? Neden kendimi üzüyorum? Olan oldu, kalan sağlar benimdir diyerek, arkamda bir sürü kırık kalp bırakmaya alışmışken; şimdi tüm bu saçmalık niye?
Evet, hüzünle gülümseyen o fotoğrafa bakmayacaktım. Biliyor gibi, en mutlu günümüzde bile gülümseyişinin altında hep hazır olda bekleyen o hüzün. Neden böylesin diye sorduğumda; biliyorum, yakıp yıkacak ve gideceksin, diyen o bilge bakışlar. Yumuşacık bir kalp ve yine kalp kırıklığı. Benim eserim.
Affet beni kadın, isteyerek yaptım. Ama yine de; ne olur, affet.
Şarkısı: Adam - Sibel Alaş
ASLISIN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
