Doğumlar, ölümler, hayatın getirdiği her şey, istesek de, istemesek de hayatımızı değiştiriyor. Bazen çok neşeli, bazen keyifsiz, bazen de öylesine, ne olduğunu fark etmeden yaşayıp gidiyoruz.
Çok yakın olduklarımızla aramıza mesafe koyuyor, hayatta birlikte olmam dediklerimizle can ciğer kuzu sarması oluveriyoruz. Hiç değişmesek, hayat da hiç değişmese daha mı mutlu olurduk? Hayır, doğamıza aykırı. Doymak bilmeyen, hep daha fazlasını ya da daha farklısını isteyen, doğamıza.
Bazen küfür edesim geliyor, içine ettiğimin doğası diye. Neyse, bir anlamı yok yazdıklarımın. Yazma alıştırması yapıyorum çünkü fena halde uzak kaldım yazmaktan, son zamanlarda.
Saydırıp durduğum blog yeniliğine bile alışmak üzereyim. Oysa daha dün bir, bugün iki. Her türlü koşula ayak uydurma kapasitemiz sağolsun. İşte değişimi aramaktan öte, değişime uyum yeteneğimiz, bizi bu hale getiriyor belki de. Madem uyum sağlayabiliyorum, hep aynı gitmesin hayatım dürtüsüne kapılıyor, oradan oraya kuşlar gibi uçuyoruz.
Kuşları izliyorum son günlerde. Malum vakit bol, balkona yiyecek bir şeyler bırakıp, içeride sinsi sinsi takip ediyorum ne yapıyorlar, diye. Sadece martılar, güvercin ve kargalarla sınırlı kuş bilgim, epey arttı bu sayede.
Ne güzel kuşlar varmış çevremde. Kaldırımda, ağaçta hiç karşılaşmadığım tipler, ayağıma kadar geliyorlar. Kendi aralarında bir hiyerarşi var. Yemeği yemeye başlayan, kendisinden biraz daha büyük bir kuş geldiğinde; anında toz oluyor. İnsanları andırıyor bu halleri, hoşuma gitmiyor.
Bir düzen var işte, doğada. O düzenin bir parçasıyız. İstesek de istemesek de uyum sağlamak zorundayız. Çok düşünmemek lazım, bak kuşlara, aa kanadındaki tüy ne güzel de, geç işte.
Mümkün mü?
ASLISIN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
