Yarını bilmekten bazen korkarız. Gizemli olandan uzak durur, hatta kaçarız. Aşktan, gelecekten, kaybetmekten, ölümden hep korkarız. Bazen korkularla duygularımızı saklar, üstünü örtüp yokmuş gibi yaparız. İşte böylece korkulara teslim olup, hayatımızı yönlendirmelerine izin veririz.
Duygularımızdan, kararlarımızdan ve yapmak istediklerimizden hep çekinir haldeyiz. Çünkü sonucunu bilmiyoruz ve garanti belgesi olmayan hayatımızı riske atmak istemiyoruz. Ve sonucunda çoğunlukla mutsuz oluyoruz.
Duygularımızı baskı altına almayıp yaşasak, biraz risk alsak belki de korktuğumuzun o kadar da büyük bir korku olmadığını göreceğiz. Peki, bile bile neden hep erteliyoruz kararlarımızı, niye duygularımızı yaşamıyoruz?
Ruhumuzu özgür bırakıp cesarete teslim edelim. Hayata doğru bir adım atalım, büyük ya da küçük. Yeter ki oturmayalım, kalkıp yola koyulalım. Gelecekte bizi bekleyen kapıdan geçelim. Daha kapıya gelmeden diğer tarafı düşünerek korkulara esir olmayalım. Bırakın kapının öbür tarafını geçince görelim…
Hayatı gerçekten doya doya yaşama iznini kendimize verelim. Korkularımızdan korkmadan, duygularımızı dibine kadar yaşamayı seçelim. Hayatla bir sözleşme imzalamadıysanız, her anı yaşamımızın sonuna gelmiş gibi varsayalım. İşte o zaman; keşkeler olmaz, yaşanmamış hiç bir şey kalmaz…
Hiçbir zaman unutmayalım ki hayat su gibi akıp gidiyor, keşkelerle yaşanmıyor…
BETÜL MARANGOZ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
