Yazık... kimseye güvenilmiyor artık, istediğiniz kadar emek verin, istediğiniz kadar kendinizi paralayın, hiçkimse hakettiğiniz değeri vermiyor. Karşılık beklemeden,seve seve yapsanız da, insanız hepimiz içten içe bekleriz kıymet bilinmesini, en azından ihtiyacımız olduğunda geri dönüşleri...

Evet yine kırıldım...Bu kaçıncı kırılış, bu kaçıncı yıpranış ! Ne zaman akıllanacağım ben? Ne zaman insanları kendim gibi sanmayı bırakacağım?... Halbuki arkadaşlarım ne çok uyarmıştı, bu kadar emek verme, çok üzüleceksin yine diye. Haklılarmış...Değmiyor kimse için kendini paralamaya, herkes öyle meşgul ki kendi çıkarlarıyla, öyle meşgul ki kişisel hesaplarıyla. Gerek iş, gerek özel yaşantımızda "güvenmeye" ne kadar hasret kaldık !...

Ben, artık kimselere güvenmeyeceğim, hele de sevgi sözcükleri sıralayıp sizi bir arkadaş,bir dost, bir kardeş,bir evlat gibi gördüğünü söyleyenlere hiç!... Bu konuda zaten yaralıydım,zamanında az çekmedim güvenmenin acısını ama hayat bu işte! Tekrar tekrar yaşıyorsunuz aynı şeyleri... Kimi zaman sevdiğiniz kırıyor kalbinizi, kimi zaman dost dediğiniz, kimi zaman bir akraba, kimi zamansa iş çevrenizde hiç düşünmediğiniz şeyler yaşıyorsunuz. En çok değer verdiklerinizden gelenler yakıyor canınızı, beklemedikleriniz acıtıyor...Olsun varsın, bu da bir tecrübe oldu bana. İnsanları tanıdım sanmamayı öğrendim en acısından!...

Yine sarıp sarmalayan aynı kişiler, yine teselliyi aradığım aynı insanlar, teşekkürler dostlar, teşekkürler her çaldığımda kapısını ardına kadar açanlar, teşekkürler her düşüşümde beni kaldıranlar,teşekkürler her başarımda beni yürekten alkışlayıp her gözyaşımda da aynı yüreği ortaya koyabilenler. Bir çentik daha attım hayatıma, bir dönüm noktası daha.Kimseye hakettiğinden fazla kıymet vermem artık, kimseye elimden geleni yapacağım diye çırpınmam. Sevgili dostlarım bunu okuyunca "Hadi oradan!" diyordur, "Huylu, huyundan vazgeçmez!" Belki de haklılar...

İnsanlar ne kadar kolay tüketiyorlar güveni, şaşıyorum.İhtiyacınız olduğunu bildikleri bir dönemde ne kadar kolay sırt çevirebiliyorlar böyle.Artık oyunun kuralı bu, maalesef bizleri de kendileri gibi yapmadan durmayacaklar...Güvenmeden yaşanır mı ? Ben, deneyeceğim! Artık yoruldum incinmekten, kırılmaktan...

Sevgiyle kalın,

Beyza Başar Özbay
beyzabasar80@yahoo.com

BEYZA BAŞAR

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >