Tanıdığım bir çocuk var. Bugün onu yine gördüm. Farkındasızlık yaşından bir gün daha vermişti ömrüne. O çocuğun elleri; yaşlılığı kabullenmiş ama bunu gizlemekte inatçı bir kadının kullandığı anti-aging kremleri kadar yumuşak, yüzü; pişmiş ve yeni soyulmuş katı yumurtanın yüzeyi kadar pürüzsüzdü. Bilmiyordu başımıza gelecekleri, kendinden yıllarca yaş büyük herkes gibi. Zamanı geldiğinde kırışacağını, kırılıp döküleceğini, aldanıp,aldatılacağını bilmeden büyümeye devam ediyor. Sanki büyüyünce bir halt olacakmış gibi. Bir gün aşık olacak, sevdiklerini kaybedecek, sevmemeye yemin edecek noktaya gelecek, sevmekten korkacak, yedirdiği haklarına sahip çıkmanın yolunu ararken yılları harcayacak, seçimlerini yaparken ki ağırlık hem vücudunu hem beynini hem de kalbini ezecek. Ama o şimdi bunların hiçbirini umursamıyor. Çünkü bilmek bir yana tahmin bile edemiyor. Ona bakan kaç kadının onun annesi olmak istediğini, kaç erkeğin ona baktığında ,onun gibi bir çocuğun babası olmak için hala en doğru kadını aradığını ve bu yolundaki umutsuzluklarının gitgide arttığını düşündüğünü bilmiyor.
“Şimdi camdan baktığında gördüğün komşu çocukları yarın kocaman olup seni beğenmeyecekler, farkında mısın?” Sorusunun aklımda attığı turlar yüzünden, ne iş yerlerimin neden oturduğum evlerin hiçbirindeki komşu çocuklarına yaklaşamadım. Ama bu çocuk bambaşkaydı. Sevmemeye kendini zorladıkça onu sevmen için yüzlerce sebep sunabiliyordu bir anda sana. Herkesin başına gelen – ki bazılarının sık sık yaşadığı- en umutsuz, en çaresiz hissettiğim bir anda, durup dururken gelip bana aniden sarılması, uzaktan birine ya da bir şeye sinirlendiğimi görüp, yanıma, babasının bakkal dükkânından alıp getirdiği en sevdiğim çikolata ile gelmesi, yaramaz ve zapt edilemez erkek kardeşinin vereceği her türlü zarardan beni korumaya çalışması, mahalledeki diğer çocukların yapacağı şaka ve yaramazlık organizasyonlarından, yanıma koştura koştura gelip beni haberdar etmeye çalışması akla gelebilecek her şeyden sadece birkaçı. Ben çocukları sevmem aslında. Ama bu çocuk, insanı çocuk sevgisine zorluyor hem de bilmeden sadece içinden gelen zekice bir yöntemle: sadece sevgisini kullanarak sevdiriyor kendini.
Ona her baktığımda içimi parçalayan, üzüldüğüm nokta şu ki, büyüdüğünde bu şimdi farkında olmadan yaptığı her güzel şeyin kaynağını; sevgiyi unutacak o da. Onun geleceği olan zaman da, var olan şimdiki çark kim bilir hangi surette görünecek ona? Farkındalıktan şimdi olduğu kadar uzak kalacak. Ama bu kez içinde sevgi olmayacak. Çünkü ona da bir gün YETİŞKİN denecek. Büyümeme şansın yok güzel çocuk, ama çocukluğunun tadını çıkarmak için sevgini bilmeden de olsa sonuna kadar kullanmaya devam et. Harcadıkça çoğalan tek şey odur çünkü. VE hep sarıl bana büyüdüğünden emin olana kadar. Ben belki senden önce bir gün artık; olmayacağım.
https://twitter.com/#!/Fername
http://www.facebook.com/#!/pages/Ferhan-Petek/40815501931
FERHAN PETEK
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
