Bazı anlar vardır;
Oraya hiç bir şarkı olmaz, ne giyseniz yakışmaz, hatta o gün hiç bir kapıyı çalmak istemezsiniz ya da birini arayıp hal hatır sormayı…
Gereksiz bir yük biner omuzlarınıza ve giderek ağırlaşır, belki eski bir aşktan kalan, belki de yeni açılmış taze yaralarınızdan. Bir dolabı yerinden çekersiniz, unuttuğunuz şeyleri bulursunuz arkasında. Bir sürü gerekli-gereksiz anı canlanır gözünüzde…
Ama yine de playlist’inizde o an için bir şarkı yoktur. Hiç bir şairin bir dörtlüğünü alıp ‘Eee, şair ne demiş?’ diye başlayan bir cümle kuramazsınız ya da izlediğiniz bir filmden bir replik katamazsınız o ana.
Bazı anlar vardır, oraya hiç kimseyi yakıştıramazsınız, ondan başka… Sonra o anlarda diyemedikleriniz gelir akla, birden bir melodi çalınır kulaklarınıza. Aslında hiç sevmediğiniz ama tüm sözlerini ezbere bildiğiniz o şarkı… Biliyorsunuz, çünkü o biliyordu.
Başlayıp da bitiremediğiniz cümlelerinizin gizli öznesi, bakıp da doyamadığınız gözlerin sahibi ‘o’, gülüşüyle güneşi evcilleştiren, meleklerin kokması gerektiği gibi kokan ‘o’, ‘Şimdi burada olsa da şöyle desem.’ diye kurduğunuz bütün cümlelerin sahibi ‘o’…
İnsan gitmesini istemediğine ‘kal’ demeli! Söylenecek bütün sözleri söylemeli...
Ve şimdi sessizlik…
Bu anın şarkısı bulundu…
Sezen söyler:
Ne ağzımın tadı var ne canda huzur,
Gönül nasıl derin bir kederde.
Aşkından ümidi kestim hiç olmazsa,
Evim şenlensin sohbete gel de.
Ferhat Hakan
FERHAT HAKAN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
