Güneş parlarken, insanlar gülümserken, tüm renkler gerçekten renkken. Koşmaktan yorulmadığım, durmaktan sıkılmadığım, düşmekten korkmadığım yaz günlerimde tanısaydım seni…

Elinden tutup bilmediğim yollara girmek beni huzursuz etmezdi. Göremediğim yarınlar için gülüp geçebilirdim. Elimde avucumda ne kaldı diye bakıp durmazdım, kendimi bir kez daha yolcu uğurlamak için duraklara amaçsızca itebilirdim bir yaz günümde tanısaydım seni.

Azar azar değil, birden bire oluverirdi her şey; her bakışın, her sözün, her tavrın 5 dilini birden öğrenmeseydim eğer.

Yalanlar kitabının tüm tercümelerini ezberlemeseydim, daha saf bakabilirdim sana mesela. Üzgün olmam seni de üzmem gerektiği anlamına gelebilir aslında, uğraşabilirdim daha önemli işlerim olmasaydı…

“herkes ikinci bir şansı hak eder” sözü bankalarda geçerli değilken, tükettiğin kredinle bende neden geçerli olsun ki?

Yine de sevebilirdim seni, bir yaz günümde tanısaydım…

Çamur lekelerini bile sevebilirdim yalanlamasaydın. Sen kendin-ben kendim, geçinip giderdik. Eksiklerimizi fazlalarımızla tamamlardık, aynı tartıda iki ayrı kefeyle… “Çamura düştüm” diyebilirdin mesela, “üstüme çamur attılar” demek yerine.

Yalanları, kayadan oyulmuş mağara zannedip içine saklandığın gün çıkman için elimi uzattım. Çıkmadın…

Ama iyi tarafından bak, kaya zannettiğin mağaranın, boktan yapılmış olduğunu öğrendin o mağarayı başına yıktığım gün  altında kaldın tüm yalanlarının… Ve artık o berbat koku tenine sindi, yalanlarının kokusu…

Seni bir daha asla neden koklamayacağımı ya da neden yanına yaklaşmayacağımı anladın mı şimdi?

Yalan mağarası boktandır ve mutlaka çöker…

Seni o kadar affettim ki, hiçbir yükün yok üstümde. Tüm güzel anılar o bok yığının altında kaldı…

Neyse ki seni bir yaz günümde tanımamışım, ne mutlu bana, bu da benim şansım :)

Sevgiler

Itır…

ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >