Durduramadığım şey hem içimde hem gözlerimde…
Bir yanım bomboş bir yanım dopdolu, boş yanım da senden dolu yanım da…
Anladım, mutluluk anlık fotoğraflarmış ve en çok hafızalarda kalırmış. Bilirsin maddi şeyler en çabuk tüketilenlerdir o yüzden belki ne kadar tüketmek istesem de bitmiyorsun bi’ türlü. Kimse anlamaz senden başka…
“gel” deyip elini uzattığında hiçbir şey düşünmeden geleceğim tek yerdin. Sadece “gel” deyip elini uzatsaydın…
“hüzün, taze tutar aşk yarasını” “aşk, yalnızlığı kabullenmektir” demişti Şems; Mevlanasına… ve devam etmişti Mevlanası; Şems onu bırakıp gittiğinde “beni ne kadar ateşe versen de hiçbir hatıramız küllenemez, bunu bilesin”…
Ayrılık, kalbi alevlendiren bir kibrit gibi, barutu sevgilinin yokluğu… kül olana kadar bitmez bu yangın. Aşkı aşk yapan yaşananlarsa, kalbin o kadar yakacağı var demektir… yanmak ayrı dert kül olacağını düşünmek ayrı. Çünkü aşık kül olmak istemez aslında, içindeki sevgili bitsin istemez. Yanmanın acısına razıdır, çünkü kül olacak bir mazi daha acıdır yanmaktan… Asıl ayrılık o zaman başlar, asıl ayrılık sevgilinin aşkı küllenince başlar. Hiçbir aşık bunu istemez…
O yüzden hiç olmamasındansa, ayrılık acısıyla olması da güzeldir onun… Ama gönül buna razı gelir mi? Gelmez, kendi olabiliyorsa neden hayali olsun ki…
İçim varmaz “hoşçakal” demeye, dilim nasıl desin…
Geceyi aydınlatan ışıklarsa, günü aydınlatan güneştir. Ama herkesin günü gecesi başkadır, gününü gecesini aydınlatan da… Varlıkla yokluk arasında kısacık mesafeli ama ne derin uçurum vardır. İçimi kime açsam ki başımı göğsüne yaslayıp beni dinlese… Senden başkasının vaadi bana düşman fitnesi…
Ey avcım; keşke beni öldürseydin. Gözlerime bak da acımı gör, öldür beni… Bu ateşin tek gerçeği sensen, yandığın kadar yakıyorsan beni, nasıl acıttığını en iyi sen bilirsin. Sen bilirsin…
Uzayıp giden yollara mahkum etme gözlerimi ki onlar en çok sana bakmayı sever. Sen; uzak evlerin ışığı, hangi çatı altında ne yaşadığını düşünmekten daha kahredici ne var… beni tamamlayan diğer yanım, huzurum, sıcaklığım, gülüşümün şahaneliği, varlığındaki yokluğun ateş çemberinde kalan bir akrep… tamamlanmamışlığım, yarımlığım, kendimi gözü kapalı uçurumlara sürüklediğim; cam kırıklarıyla dolu yolum, yara bere içindeyim ellerini uzat…
Yüzünü avuçlarıma alıp gözlerine baksam, tüm kederlerim yüzüme kapatır kapılarını…
Ya hiç gitme ya hiç dönme ki kaybolmuşlar gibi yolumu bir bulup bir kaybetmeyeyim…
Sevgiler
Itır…
ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
