Ellerim göğsümde birleşti, kalbimin atışını yavaşlatmak istedim…
Kelebek kozasından çıktıktan sonra ne kadar yaşayabilirse, aşk kalpten çıktıktan sonra o kadar yaşar… o yüzden ellerimi kalbimde birleştirip onu açmak, seni çıkarmak istedim ki kelebek ol uç benden ve sonra öl içimde…
Kimsenin yaşadıklarından başkası sorumlu değildir. Herkes kendi yaşadığının girişi, gelişmesi ve sonucudur. Bazı hikayeler çok uzundur ama sıkıcı bir arkası yarındır, bazıları ise kısa filmdir, yaşananlar kısa ama çoktur…
Ya da aslında herkes kendini; aradığı hikayenin içinde buluverir. Orda seni seslendiren başkası değildir. Tamamen sana ait duygularla, ezberlere karşı gelerek konuşursun. Belki kimse duymasın diye fısıldarsın ama her kelimenin kendi sözlüğünde karşılığı vardır…
Bir resme ait olmak istersin, olduğun resimde bir ton koyu ya da birkaç ton açık kaldığını görsen de terk edemezsin o resmi. Korkarsın çünkü; ya gerçekten ait olabileceğin resmi bulamazsan, kendine de yetemezsen zaman zaman, yalnızlığında yanlışlara dalarsan…
Yani sil baştan yapmak çok zordur…
Bir dünyada herkes mi haklı olur… adelet miras mıdır, herkese dağıtılan… hiç mi haksız olan yoktur?
Ya da herkes mi suçludur, suç miras mıdır, hiç mi masum olan yoktur?
Çalabileceğin her kapıda çarpı işareti varsa geç kalmış olmanın zamanlamayla ilgisi yok mudur, zamanlama dediğin şey zamanın senin istediği gibi sürüklemesi değil midir?
Bu kadar oyunun içinde, oyunların bir parçası olurken, sahi bir şey bulmak zorsa, kaybetmek bu kadar kolay mı olmalı mıdır?
Belki de bazen her şeyi zannettiğin gibi bırakmak en iyisi ama ya zannettiğin gerçekse… zannettiğin gibiyse gerçek…
İnanmak istersen yanlışı doğru zannedebilirsin… inanmak istemezsen doğruyu yanlış zannedebilirsin…
Ama ne yaşarsan ne düşünürsen düşün, zaman akıp gider, bugün dün olur ve sen bir sonraki günde dünü düşünürsün, keşkeler bu yüzden bırakmaz yakanı…
Ne kimseye gülmeye keyfin gelir ne doğan günü karşılamak istersin ümidin bitmişse ona dair…
O zaman bir kelebek olsun istersin kalbin, aşk için büyüttüğün ama kozasında çıktıktan sonra büyüdüğü aşk için ölen. Kalp hiç sonu gelmeyen bir koza mıdır, öldükçe çoğalan ve her seferinde daha dayanıklı ama acıya da meyilli?
Sevgiler
Itır…
ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
