“Bir insanı sevmenin… ve gerçekten sevmenin ne olduğunu öğrendim…
bir puzzle’ın dağıtılmış parçaları gibi önce
ve sonra tek bir elde yeniden birleştirilmeyi eksiksiz.
Her parçamı birleştiren ellerin ne güzel…
güzel ellerinle yeniden bütünüm şimdi.
Sevebilmeyi yeniden öğrenmek ne güzel,
unutulmuş bir yolu, yürüdükçe hatırlamak gibi…”
“Bu sabah önceki sabahlara benzemiyor,
rüyadan uyanmak da sinir bozucu değil.
Adın zihnimde yankılanınca,
zihnimden bir çığ kalbime doğru düşüyor.
Allak bullak korkutucu, yakıcı, heyecanlı…
kaçamıyor kalbim, adınla değişiyor içim, içimde bir çığ adınla büyüyor…”
“Olmamak değil, olmak istiyorum artık daha çok.
Hiçbir yol ya da hiçbir kış daha uzun değil eskisinden.
Gözümü kapatınca kaybolduğum rüya hep sen…
kum saati gibi her geçen dakika sana akıyorum,
kendimden ve senden zerrelerle, bize zamanlar yaratıyorum…
ama bizli zamanları, hep ben yaşıyorum…”
“Zaman dediğin buzdolabı değil işte. Zamana yeniliyor her şey, değişiyor…
Koruyamıyor benliğin, senliğini… ya da bizliğini…
“Yine mi ben”… “hep ben” ya da “peki ya ben?” Diyor…
Zaman kendi güneşini peşinden sürüklüyor, ben içimdeki çığla boğuluyorum…
Büyüyen her şey ağır geliyor, yaslamak için başımı, omzunu arıyorum.
Sen, yüklerinden bahsediyorsun, ben başımı kaldırıyorum…”
“Yazdığım bu notları bir gün bulup okuyacaksın biliyorum,
Kendime bu notlardan not veriyorum, senden önce sen olup, kendime sen gibi bakıyorum…
El ele tutuştuğumuzda hani birleştirilmiş puzzle’dık ya!
O yüzden sanırım, ben hala sen olmaktan vazgeçemiyorum…”
“Ben hep cesurdum, sen de öyle, acaba bu yüzden mi? Bilemiyorum…”
“Şimdi sen, bu notları arasına koyduğum kitabı bir daha ne zaman karıştırırsın Allah bilir…
Ama gördüğün gibi, aynı kitabı her okuyuşunda yeni bir şey görebiliyorsun.
Ben seni yeniden okuyacak olsam, bu sefer bir solukta değil,
Her kelimeni zamana nasıl da yayarak okurdum,
Peki ya sen?
Bir gün zamanın kapısı açılır da ışığı üzerimize düşer mi?”
Sevgiler
Itır…
ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
