Bir yakalasam aklımdan geçenlerin ucunu, gerisini getireceğim.
Ucu, ortası, sonu belli mi ki?
Nerden yakalarsan orası başlangıcın oluyor… ay’dan surat yapıyorsun yalnızlığının gerçek olmadığına inanmak için, seninle ağlayıp seninle gülen…
Pencere camında titreyen ışıklara odaklanıp kendini en son görüyorsun, hep yaptığın gibi. Sonra önemli olmak istiyorsun, sen bile kendini en son düşünürken; önemli olmak! Kendi kahramanın olmadan başkalarının hikayesinde…
Geceyle birlikte rengin değişiyor, güneşin aydınlattıkları saklanıp gecenin gölgesi ortaya çıkınca. İnanmadığın, görmezden geldiğin, kenara ittiğin her şey kahkahalarla üstüne gülüyor… inkarların ayaz gibi yüzüne vuruyor… üşüten, kendine getiren…
Ben böyle zamanlarımda en çok babamı özlerim, uzakta bir yerde varlığını bilmek gülümseyişimi aydınlatır, bana dayanma gücü verir, bu aşk tarifsiz…
Ama yaşadıklarımdan kimseyi sorumlu tutmam, bazen kendimi bile… kendime yaklaşınca daha iyi anlarım kendimi…
Kafamı çevirip hep görmeye alışkın olduklarımı görmek isterim, kendime eziyet anlayışım bu. İki yanım iki tarafımdan tutup çekiştirirler, ben bir galip aramam ama biri mutlaka galip gelir, bazen iyimser, bazen kötümser olan.
Dağıttığım iyi niyetlerimden, tesellilerimden geriye kalanlarla, kendime telkinler veririm. Kendimi “yangında en önce kurtarılacaklar” listesinde hep en sona yazarım. Sevgili okuyucu! Bunu sen de sık sık yapar mısın?
İnsan en çok; şikayet ettiği şeyi yaşamaktan vazgeçemez…
Hadi senle bir oyun oynayalım. Gözünü kapatıp nefes al, gözünü açıp nefesini bırak…bakalım ne değişecek?
Hiçbir şey. Demek ki göz açıp kapayana kadar bir şeylerin değişmesini beklemek neymiş? Aptallıkmış… sadece yaşadığını anla, yaşadığını, yaşadığın her anın sadece senin olduğunu. Sen gördüğün için güneşin olduğunu, sen sevdiğin için o insanın kıymetli olduğunu, sen yaşadığın için anılarının bir değeri olduğunu, sen duyduğun için kelimelerin anlamı olduğunu, sen istediğin, izin verdiğin için hayatının devam ettiğini bil.
Bazen bir şeyleri çok özlesen de daha önce özleyip de unuttuklarını hatırla. Zamanın bir deniz dalgası gibi, birini bırakıp diğerini götürdüğünü.
Başkalarına dağıttığın iyi niyetlerinden ve tesellilerinden kendine kalanlarla kendini telkin et. İndirdiğin yelkenlerini kaldır tekrar, yoluna devam et! Yoksa, sen de olmasan, bu sen ne yapar?
Sevgiler,
Itır…
itir.sema@gmail.com
ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
