“yüzüme susanlardan konuşmayı öğrendim” demiş şair.
Zamanın elinin altındaki çocuklarız hepimiz. Hepimizin başını okşaya okşaya geçip gidiyor. Bizler zamanın şefkatine muhtacız bu yüzden, zamanın ara sıra gösterdiği şefkatin devamını arıyoruz insan suretlerinde. Çok yanılıyoruz, yanıldıkça daha çok arıyoruz. Yanıldıkça daha çok susuyoruz.
Çok bilerek başlıyoruz, bittiğinde ne kadar az bildiğimizi görüyoruz.
Birbirimize söyleyemediklerimizi başkalarına söylüyoruz. Başkaları başkalaştırıyor söylenenleri, kelimelerimiz biz olmaktan çıkıyor, daha çok susuyoruz o yüzden. Daha çok susanlarla aynı zamanda yaşıyoruz.
Kelimelerin gölgeleriyle bir dil yaratıyoruz içimizde, sessiz, harfsiz, belirsiz. Anlaşılmak istiyoruz gölge cümlelerle. Kafamızdaki ses susmuyor ama biz susuyoruz, dağılan yankıları toplayıp cümle kuracak gücümüz bile kalmadığından…
Rengarenk konfetiler patlatıyoruz içimizde ya da kendi hücremize kapatıyoruz kendimizi. Ben susuyorum, o susuyor, sen susuyorsun ve herkes susmuş oluyor. Susanlardan öğreniyoruz konuşmayı ama susanların dili yorucu ve içimize ait değil.
Sabrım tükeneli yüzyıl olmuş gibi geliyor. Evet bana da komik geliyor.
Ama susuyorum işte bende. Savunmuyorum kendimi susuyorum, üzülüyorum susuyorum, özlüyorum susuyorum, inciniyorum susuyorum, çok mutlu oluyorum susuyorum, içim içime sığmıyor bazen yine susuyorum. Bazen bu hayatta öğrendiğim en iyi şeyin susmak olduğunu zannediyorum. Başkalarının yüzüne susuyorum.
Yüzüne konuştuklarıma artık susuyorum ki onlarda konuşmayı öğrensinler.
Sevgiler…
Itır…
ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
