Radyoda senin şarkın çalıyor, ben boş evin manzaralı balkonundan öylece sahile bakıyorum..dalıp gidiyorum uzaklara, senin hayalin var oldukça doluyor gözlerim hisli bir o kadar dokunaklı çalıyor sanki senin her zaman bayılarak dinlediğin benim ise sevmediğim bu şarkı içim burkuyor her zamanki hissiyatsızlığıma karşı..

Terk ettiğin şehrimin insanlarıyla yapayalnız bıraktırılmış, bir o kadar da içlerine karışmış durumdayım, uzun zaman geçmesine rağmen..Karşı kıyıdaki gemileri seyrediyorum, günün karartısına aldırmadan, ürperişimle daldığım o andan ayrılarak..Kollarımı saran kimsenin olmayışının, senin artık olmayışını yine hatırlattı bu durum bana..Arkamdan gelip belime sarılan, şalımı omuzlarıma koyan ve beni sarıp sarmalayan adam anılarda kalan, işte o yok olan..Şarabım kemanımın telleriyle en derinden oynaşıyor yine bu gece ve yeni doğan güneşi kutluyor kadehlerini kaldırmaktayken bir bir ardına..bu gece sensizliğinle diğerlerinden farklı ve farksızlaşarak ilk gecesini geçirdi..bugün yine bundan sonraki sensiz geçecek yeni gece ve günlere…

Umut ve bekleyiş ne kadar yabancı ve soğuk geldi bu gece bana..sanki hiç tanışmamış, sanki işimiz bugüne kadar birbirimize hiç düşmüşte mecbur kalıp tanıştırılıp, arkadaşlığa başlatılmışız gibi..Hayatı kendi avuçlarında, kendi isteği doğrultuda yaşayan bir insan için ne kadar acı ve ne kadar yabancı..sesim çıkmıyor, her zamankiden kat ve kat suskunum bu gece..çalan telefonları açmıyorum, çalan müziğin içine daha da sokuyorum kendimi, bi ara sandalyeme oturuyorum ve sallandıkça eskilere hayallerime ve beynimde kalan karelere seyre dalıyorum…ne güzelmiş, cidden toz pembe, evimizin duvarlarının rengi gibi, birlikte seçtiğimiz bu evin..pembe dünyamızın, saflığımızın rengi..ben bilmiyordum senin hiç aklına gelmiş miydi o günlerden…bugünlere varmak, geldik hem de benim isteğim doğrultusunda senin tarafsız kabul edişinle..oldu, bitti her şey çarçabuk ve boğazımda kalan düğümlerle..

Hazmedemediğim bi çok şeyin başında tabii ki senin sevginin büyüklüğü ve benim buna karşılık vermemiş olmam vardı..yıprandık

Anlamlandıramadığımı durumlar, içeriksiz sohbetlerin başını çektiği konuşmalar sonucu çıkan tartışmalar ve renksiz birer hayat olma yolunda atılan istekli adımlar..Renksizleşti hayat, benim dünyamı kapsayan senin varlığın ve bu evken..tatsızlaştı ,çocuksu ruhlarımız sevinemez oldu, çamura batmış bu çırpınışları..cilveleşmeyi bırakmış birbirlerini gagaklayan iki küçük serçeydik artık..eski bulduğumuzu arıyor ama bulamıyorduk, hırçındık çünkü içimizde hala hayat varken neden dibe batıyorduk..istemeden de olsa oluyordu, seyrediyorduk..

Ve sen bugün gittin ben istedim ama istemeden de olsa sen de gittin..Beni bu grileşmiş soğuk evin duvarlarıyla baş başa bırakıp terk ettin..

Ve bu yine beni sevmenin getirdiği istekle yaptığın, isteğimi gerçekleştirdiğin bu hareket..Şimdi gelsen kapıyı çalsan ve ben kendi elerlimle açsam o kapıyı…İrkiliyorum birden!!

Sanki beni birileri duymuş gibi kapı çalıyor ve ben serzenişlerle dolu dalgınlığımdan bi heyecanla uyanıyorum..birden gözüm saate gidiyor ve apartman görevlimin çöp toplama saati olduğu aklıma geliyor..mutfaktan birlikte’liğimizin son saatleri gibi yenilmiş, delillerle dolu olan poşeti kapıp kapıya yöneliyorum..Kapıyı açtığımda, bu kadar heyecan verici olan şeyin onun bavulunu görmek olacağı aklımın ucundan geçmezdi..Bavulun üstündeki not’a ilişerek gözüm, elimin titremesiyle açtığım katlı sayfada..

Bedenim sensizliğimle bahçeye kadar inebildi..ruhum ise hala seninle o evde duvarların içinde yaşıyor..KAPIDAYIM BEKLİYORUM!!

NEMZA SİNANOĞLU
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >