Kırmızı kiremitli eski evin çocuklarıydı onlar .
Dışardan bir merdiven onları sokağa bağlar, bir diger giriş kapısı ise ayrı bir şekilde bahçeye açılırdı.
Bahçede özellikle şeftali ağacı o sene çok meyve vermişti..
Dalları kırılacakmışcasına yerlere değiyor..Olgun şeftaliler birer birer toprağa düşüyordu.
Alt katın sahibi büyükbaba bahçeye çocukların girmesinden hoşlanmıyordu..
Arada anne, çocukları maydonoz almaya gönderdiğinde
bahçenin köşesindeki maydonozlardan toplayan çocuklara sert bir şekilde bağırıyordu
-Kökünden yolma ! kökünden yolma ! Adam gibi toplayın şu maydonozları !
Çocuklar alışkındı onun bu asabi yaklaşımlarına
Maydonozların hemen yanına ekilmiş olan çileklerin üzerinden küçük birer kırmızı çicekmişcesine çıkmış olan çilege sevgiyle baktı zeynep
Ve o çilegin olgunlaştığı o zamanları düşledi
*
Yoksuldular
Kentin bu varoş mahallesine merkez sayılabilecek bir yerden göç ettiklerinde onun yaşı daha da küçüktü anlayamamıştı nedeninini niçinini
Annesi çatısı kontraplak denilen maddeden yapılma bu evin içinde nerdeyse her gün ağlıyordu
Beş kardeş yattıkları odanın çatısının kaplandığı tahta aralıklarından geceleri yıldızları görüyorlardı.
Hiçbirinin karakteri öbürüne benzemiyordu..
Zeynep se hepsinden ayrı.
Enteresan bir kişiliği vardı onun.Kardeşlerinden daha farklı.
Mesela iletişim konusunda hiç sıkıntısı yoktu. Eve taşındıklarında ıik o dışarı çıkma cesaretini bulmuş,
hiç tanımadığı bu semtte kendi başına dolaşırken çevresi genelde çayırlık çimenlık tek tük evlerin olduğu bu varoş semtte kaybolmuştu
Bir çömlekçinin önünde bulmuştu kendini.
Kadın ona nerde oturduğunu sorunca da
Bilmiyorum demişti.
Biz yeni taşındık ki...
Ben adresi bilmiyorum.
Küçük yerlerde oturanlar çok iyi bilirler ki
Oranın insanları nerde ne olduğunu gayet iyi bilir.
Çömlekçi kadın; Hmmm dedi
Demek yeni taşındınız .Tamam o zaman tut elimi ben seni evine bırakırım.
*
Eve girdiklerinde annesi denklerin arasında evi yerleştirmekle meşguldü
Anlaşılan kimse onun kaybolduğunu dahi farketmemişti.
Ondan sonraki günler de de annesinin ısrarla cçkmıycaksınız çıkarsanız sadece bahçe ! demesine rağmen
İçindeki asi ruh dış dünyayı keşfetmeye merakı ıie birleşince söz dinlemez bir hal aldı
Bahçe kapısının mandalını kaldırıp sokağa adım attı..
Çıkıs böyle oldu ve tek tek çevreyi ve insanları tanımaya başladı..
*
İlk tanıdıgı insan iki ev ötedeki binada oturan karadenizli bir ailenın çocugu olan Eminey di.
Emine ona
Siz var ya caaanemde yancaksınız demişti.
Annesi öyle söylemiş
*Caanem de yancak bunlar ! *
Emine ye şöyle bir baktı
Caanem neydi acaba?
Onun eli bir kez sobaya değip çok fena yandığından
yanmanın ne olduğunu çok iyi biliyordu o yüzden ürktü.
usulca Emine ye sordu
Neden yanıcaz kı biz?
Emine çok bilmiş haliyle konuştu.
Baaaaaak ! bacakların açık senın !!
O an bir Emine ye bir de kendisine baktı
Emine elbisesinin altına onun gecelerı pijama diye giydiği tarzda bir şey daha giymişti..Komik görününüyordu.
Hatta ilk gördüğünde neden böyle yapmış ? diye bile düşünmüştü.
Sonra kendisine baktı....
Annesinin el emeği güzel bir elbise vardı üstünde .Elbisenin önünde küçük önlük gibi bağlanan bir parca
Ve onun da üstünde yine annesinin maharetli ellerinden çıkma bir aplike çicek.
Oysa elbisesini o kadar severek giymişti ki .
Onun caanemlik bir şey olabilceğini düşünmek !!??
Yok !
Olası bir şey gibi gelmiyordu
Neden caanemlik?
Ya da caanem ne?
Emine yi orada öylece bıraktı
Eve doğru koşmaya başladı
Soluk soluğa içeri girdi.
Annesi ağlıyordu.
Oda kapıları yoktu evin.
Parasızlık nedeniyle ancak sokağa kapanan dış kapı vardı
İnşaat hali aslında hala süren bu ev oturmaya müsaıt durumda da değildi
Ama babanın iflası
Düşünülmesi bile korkun olan bu ortamda .......yaşamayı getirmışti
Annesinin ağlamasına şaşırmadı
Bu eve taşındı taşınalı çok aşinaydı bu görüntülere..
Sadece annesini tanıyamıyordu artık
Eskiden çok sevecen şevkatli olan anne artık hep sinirli ..
arada bir o sinir çoğalınca hatta tokatlar:
*
Ağlamıyordu
Kendisini sıkıyordu o zaman dikkatle annesinin gözlerıne bakmaya calışıyordu
Ağlamıycam iste !.
Anne bunu bana yapamazsın direnişiydi bu
Çocukca bilmeden yapılan ama şövalyece bir duruşun hayata geçirilimiş haliydi o duruş.
*
İçeri gıirdiğinde annesini yıne ağlar buluşu içindeki sıkıntı bulutunu çoğalttı.
Sormak istiyordu oysa
Anne Emin e bana caanemliksiniz dedi!
nedir caanem? diyemedi
Annesinin o peşpeşe dökülen yaşlarına baktı baktı
Arka odaya o soğuk çatısından yıldızların görüldüğü
beş kardeş içiçe yattıkları odaya geçti.
Ranza yatağın, üst katına minicik merdivenlerden çıktı
yatağına oturdu
Annesinin dökülen gözyaşlarına kendisi de eşlik etti
Kimse görmeden...
Blog adresım ;
http://beyazkedi-silbastanbaslamakgerekbazen.blogspot.com/
DİĞER ADRESLER 
