Her şey sevmekle başlar. Bir bebeğin annesini sevmesiyle, bir insanın köpeği sevmesiyle, bir çiçeğin toprağı sevmesiyle, bir kuşun ağacı sevmesiyle … Her şey bir düzendir aslında ve bir düzende gider. Sevgi oldukça düzen işler, güzelliklere doğru yol alır. İçinde onu büyütenler, sabah tebessümle uyanır, dokunduğu insana da tebessümünü bulaştırır.
Sevgi bütün güzellikleri doğurur, peşinden sürükler. Onun olduğu yerde kimse korkmaz, endişelenmez. Sımsıkı tutunur hayata, dünya ne kadar şiddetli dönerse dönsün etrafında.
Bazen de insanlar sevgiyi aramakla geçirirler hayatlarını, oysa ki asıl sevgi içimizdeki büyük güçtür. Küçük bir çocukken başlar bu serüven. Küçük bir çocuk annesinden, babasından aldığı ölçüde yansıtacaktır onu hayatı boyunca. Hayatının her döneminde sevgiye ihtiyaç duyacak, onunla beslenecektir. Onunla büyüyecek, onunla koyacaktır son noktaları hayatın gizemli yollarında önüne çıkan patikalardaki engellere.
Sözcüklerle anlatılmaz, anlatılmaya çalışılsa da bir yerde tıkanır kalır. Bu yüzden “Seni seviyorum” dememek lazım belki de, havada uçar da anlamını yitirirse diye. Fısıldamak lazım sakince ağaca, güneşe, havaya, suya, sevdiğiniz insanlara. İnanarak, güvenerek, gülümseyerek çünkü sevgi inançtır ve inanarak çoğalır. Sevgi her yerdedir, çoğaldıkça herkese bulaşır.
Sevgi diye okuyunca sadece bir kelimedir sözlükte, oysa birisi gelip oturunca üstüne, işte o zaman anlamlanır.
SEMNAL GÖKMEN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
