YALNIZCA CENK İÇİN …
Teşekkürün başlangıç yazısı 23 Mart 2006 tarihinde yayınlanan yazımla ve Yalnızca sana Cenk…
IŞIK ….
Siz hep arkanızda duran ve önünüze ışık saçan bir kadına sahip olan erkeklerden misiniz ?
Hayatın her anında duymaya pek alışık olduğumuz, kalıplaşmış ve söylenesi gelenek olmuş bir halk deyişini biliriz “ Her başarılı erkeğin ardında bir kadın vardır “
O kadınlar ki çoğu zaman görünmez gibidir, dokunduğunu omuzunuzda değil yüreğinizde hissedersiniz.
Işığıyla, yüreğiyle, tüm yaşamıyla, her an yanınızdadır çünkü…
Her insanın yüceltilmesi gerektiği gibi, en çok da kadının erkeğini yücelttiği bir toplumda yaşıyoruz.Kanımıza işlemiş, öyle büyütülmüşüz, atalarımızdan öyle görmüşümüz .
Kadın erkeğine destek olur, işinde yanında olur, onun hem annesi hem karısı olur, yanlışlarını görmezden gelir ve onu her şartta affeder !
Yuvayı dişi kuş yapar …
Bu kuş ki hep kanatlarının altında onca yük ile uçar, gereken heryere konar, çok da güzel öter, ama asla göç etmez.Onun yuvası olması gerektiği yerdedir.Işık doludur, pırıl pırıldır…
Birçok kadın ışığı ile erkeğin önünü, yolunu aydınlatır, maalesef ki bir çok kadın da erkeğin yolunu karanlıklara gömer istemese de .
Peki siz erkeğin arkasında durup önünü ve yolunu ışığınızla aydınlatan kadınlardan mısınız ? Yoksa ışığınızı hangi yöne ve nasıl çevireceğinizi hala bilmeyenlerden misiniz ? Sözüm ne eleştiri ne de öğreti. Belki birazcık farkındalık o kadar…
Yüreklerimizdeki ışık aslında hep açık, bazen nasıl ve hangi yönü aydınlatacağını bilmiyoruz sadece.Hani hayatın içinde de bazen yönümüzü şaşırdığımız olmuyor mu işte onun gibi bir şey.
İster kadın olsun ister erkek, tüm çiftler, tüm dostlar ve tüm kardeşler birbirini aydınlatır aslında.
Hepimiz birbirimizin arkasında durmuyormuyuz yüreğimizle ?
Yüreğimizdeki ışık sevgilimizi, dostumuzu, kardeşimizi aydınlatmıyor mu ?
İşte, istediğim ve dilediğim odur ki ; evreninin ışığıyla aydınlandığımız her anda, bir nokta kadar bile olsa yüreklerimizdeki ışık hep açık olsun ki bizde aydınlığa hep yakın olalım.
Sevinç Çakmaz
23.06.2006
-----------------------------------------------------------
Sevgili Cenk bu ne geç kalınmış ne de nerden çıktı şimdi Teşekkürü !
Vakitdir.
Olması gereken zamanda, olması gerektiği için yazıldı.
Dün dünde kaldı, bugün bitti o zaman “YARIN YENİ BİRŞEYLER SÖYLEMEK LAZIM.”
Ama geçmişden bugüne söylemem gereken kelamlar var seninle ilgili.
Sana olan sevgim, dostluğumuz, kardeşliğimiz…
Sen hep tek çocuğum dersin ya deme kardeşim ben senin ablanım biliyorsun.
Seninle 3 yıla yakın çalıştığımız medya kuruluşunda hep yan yana, hep kol kola olduk, sen benim hep sağ kolum oldun.Hatta bir akşam vakti ikimizi de ayrı ayrı çağırmıştı yönetim yukarıda karşılaşınca şaşırıp “oğlum yoldan döndüm kesin bizi yollayacaklar” demişdim.Çünkü son bir aydır kılıç kalkan ekibi temizleme yapıyordu onların da işi buydu yapacak bir şey yoktu gidenler için.
Ve biz o akşam 9.kattaki o odada bütün grubun Kurumsal İletişim departmanının başına getirildik.Terfi ettik ama tam algılayamadık ani şokla.Metroya yürürken senle güldükçe güldük, mutlu olduk, gurur duyduk ve bir dolu duygu…
Ne çok ne güzel işler yaptık.Ne çok insanın gözüne battık.Hala gülüyorum.Biz sevgiyle onlara bakarken onlar meğer mütecessis bakışlar içindeymiş.Anlamadık.Olsun daha iyi olmadı mı ?
En komiği de sen ve ben kurumu temsilen gittiğimiz Antalya seyahati idi.Senin eski eşinin de (o zaman evliydin) temsil ettiği medya kuruluşu da sponsordu festivale.Bazıları bilmiyordu üçümüzün gittiğini niye bilsinler diki, biz iş için gidiyorduk onlar işleri dışındaki sahillerde yürüdüklerinden bunlara takılıyorlardı.Çok keyifli ama benim için 40 derece ateşle geçmişdi seyahat, sen de beni iğne olmaya götürmüşdün kardeşim.Güzel yürekli eski eşin bizi otelde kahvaltı da beklemişdin.
Ve bir gün ben oradan gittim, orada sen kaldın benim yerime getirdiler seni gurur duydum.Emeklerim boşa gitmiyordu bayrağı sen devralmışdın.İçim rahattı.
Ve ben gittikden tam 2 yıl sonra bana söyledin. “Abla biliyomusun Antalya seyahatine ikimizin gittiğini zannedenler dedikodu yapmaya çalıştılar ama eşim ve ben ağızlarınının payını verdik “ dedin. Yine güldük.Ben de sana boşver onlar ellerindeki parayı ve filmleri yönetsinler önce öyle konuşsunlar dedim.Daha çok güldük.
Onlar nerede şimdi ? Sultan Süleymana selam söylesinler.
Ve 2004 yılının babalar gününde ulusal bir gazetenin özel ekinde 2 sayfalık “Babalarını Sorduk “ adlı bölümde yarım sayfaya yakın yazım çıktı.Babamla en çok sevdiğim ve son fotoğrafımız ile “Ben Hayatta En Çok Babamı Sevdim” adlı Can Babanın şiiri ile taçlandırdığım yazım yayınlandı.Diğer yazılar Türkiye’nin en önemli yazarlarına aitti ben onların arasında nacizane yazar olmayan ama baba aşığı bir kız çocuğu.Sakil durmuyordum galiba ama en önemlisi çok gurur verici idi.Babama sözümü tutmuşdum.Biliyordum o bir yerlerden görüyordu.
O sırada yanıma geldin.Ne çok kızdın bana.Sen gazetelere yazı ver benim sitemde yazma sakın diye şaka yaptın.Bu özel bir gün için ben devamlı yazamam çok işim var dedim.Zorla yazımı alıp, resmimi çekip beni köşe yazarı yaptın.Hadi köşenin adını koy dedin.Yine güldük.Bir kaç saniye sonra ağzımdan “Papatyalar Açarken” çıktı.En sevdiğim çiçek.
Dedim ki” papatyalar yüzünü güneşe açarken benim yazılarım okunsun.”
İyi ki beni zorlamışsın, iyi ki bu kadar yüreklendirmişsin, iyi ki seni atarım köşeden haftada bir yazı vermezsen demisşsin, ben sana hayatta atamazsın dememe rağmen.En çok yol açan tehdit de budur heralde hayatta.
Evet sevgili Cenk Babaeren,
Önce yaradana, sonra böylesi yetiştiren çok sevdiğim anneciğin ve babacığına
Ve sana,
Sonsuz teşekkür.
Kardeşim, dostun olduğun için, o yıllarda benim göremediğim senin gördüğün ışıklı yolda bana ilk sen ışık tutup yürümemi sağladığın için.
Tüm Kalbimle.
Sevinç Çakmaz
18 Aralık 2009
sevinc@cosmoturk.com
SEVİNÇ ÇAKMAZ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
