Önce kıpkırmızı bir alev göründü ağaçların arasından. Uzansam parmaklarımın uçları yanacaktı sanki. Büyülenmiş gibi bakakaldım dakikalarca. Alevler ağır ağır, ihtişamının tadını çıkartarak yükseldi. Sonra dinginleşerek, denizin üzerine doğru süzülmeye başladı. Onu en çok kimin özlediğini biliyordu besbelli. Alevler yavaşça alçaldı. Ardından Dolunay yerini alıp başladı denizle oynaşmaya.

Yılın en güzel geceleri, Dolunay’ın bana çapkınca gülümsedikleri. Denizle oynaşarak beni kıskandırmaya çalışır her seferinde. Oysa, bilmez mi benim onun en çok bu flörtöz yanını sevdiğimi? Her seferinde yeniden aşık oluyorum ona. Her doğuşunda başka bir yerden gösterse de kendisini benim için o hep aynı. Tutkulu, çocuksu, çapkın Dolunay. Kim bilir benim gibi daha kaç çağresiz var her ay, doğuşunda bulutsuz bir hava ümit eden? O bilir. O hepsinin farkında belli ki. Bilir de ondan böyle salına salına yanarak doğar her defasında. Ama güneş gibi kibirli değil o, rahatsız olmaz tutkulu bakışlardan.

Yine doyamadan gitti. Şavkını üzerime hatıra olarak örtüp vedalaştı. Şimdi bekleme vakti. Sabırlı, sakin. Onun gibi başım dik ve asil olmalıyım. O da beni özlemeli ki buluşmamız dillere destan olsun bir kere daha.

Pelin Bingöl
pelinbingol@hotmail.com