(Fonda Candan Erçetin)

Hep çocuk kalabilsem...

Bir çocuğun gözlerinden baksam hayata. Onun kadar masum ve fütursuz seyredebilsem insanları. Hiçbir ayrıntıyı atlamadan uzun uzun baksam. Sanora içten bir gülüş. Karşımdaki bir anda tüm dertlerini unutsa, benimle çocuk olsa. Koşsam, oynasam, hiç yorulmasam. Etrafımda kırılıp incinmemden endişe eden onlarca insan olsa. Bir şey istesem de koşup hemen getirseler; ardında art niyet aramadan, gocunmadan. Tek derdim susamak, acıkmak veboya kalmlerim olsa. Çevremde gördüğüm şekillerin bir anlamı olmasa. Tek tek keşfedip kendi anlamlarımı yüklesem onlara. Çiçek ilk seferinde olduğu kadar güzel koksa yine. Gökyüzü sınırsızlığını hiç yitirmese zihnimde. Geceleri yatağa yatıp Keloğlan’a ne olduğunu düşünsem, babamın ertesi akşam yaratacağı masalı hayal edip meraklansam. Her gözümü açtığımda sevdiğim herkesin hep orada olacağını düşünsem ve mutlu olsam. İlk gördüğüm kediyi kuyruğundan yakalamaya uğraşsam. O kaçsa ben kovalasam. Para nedir bilmesem. Zamanın anlamını farketmesem. Gözyaşlarımın sadece düştüğümde gerektiğini sansam. Bundan başka canımı acıtacak bir neden olduğundan haberim olmasa. Kırıldıkça ya da hiç nedensiz sayısı artan oyuncaklarım olsa. Bütün gün tek uğraşım onlar olsa. Yorulduğumda saatlerce uyuyabilsem. Endişenin, derdin, kaybın, kazanmanın, başarısızlığın, terk edilmenin, unutulmanın, kalp kırıklığının, rekabetin, duvarların, kuralların anlamını hiç öğrenmesem. Özgürlük nedir bilmesem ama özgür olsam.

Sonra bir anda anne olsam. Bütün bunları kendi çocuğuma uzun yıllar yaşatmak için çabalasam. Hiç büyümesin diye dua etsem. Büyüdüğüne bir türlü alışamasam. Annemi düşünsem. Bu bir kısır döngü mü yoksa Tanrı’nın lutfu mu karar veremesem. Çocuğum için endişelensem, dertlensem, sevinsem, ağlasam, gülsem.

Keşke hiç büyümek zorunda kalmasam.

Pelin Bingöl