Lise hayatım, doktor, anlayacağınız üzere beni kapıda bekleyen delikanlılarla geçti. Okulu kırmak ve bunu umursamamak beni daha da popülerleştirmişti okulda.

Üstelik gelip öğretmenlerden hesap soran bir velim de yoktu. Her nasılsa, yine de öğretmenlerle aram iyiydi, durduk yerde beni üzmek istemediklerinden hiçbir zaman velini çağır demediler bana.

Okulu kırıp gittiğimiz yerler dağlar, tepeler, çay bahçeleri, kafelerdi. Dağlarda, tepelerde delikanlıların en büyük isteği sarılmak, öpmek, dokunmak olurdu. Kimi zaman bir iki de bira alırdık yanımıza. Binlerce kez öpüşmüşümdür bu çocuklarla doktor; öpüşmenin kaç çeşit yapıldığını iyi bilirim yani.

Eve döndüğümde uslu çocuk tavrımı takınırdım, ailemle yemeğe oturur, gelecekte ne olmak istediğimi konuşurdum.

Bu aile toplantılarında küçüklüğümden beri uygulanan bir ritüel vardı. Her gün yeni bir şey öğrenmek şarttı, herkes o gün öğrendiği şeyi heyecanla anlatırdı yemek saatinde. Eğer o gün hiçbir şey öğrenmediğine inanıyorsan, o zaman ansiklopediden gelişigüzel bir sayfa açıp bir şeyi birkaç dakikada hazmedip geri dönüp aileyle paylaşman gerekiyordu.

Güzel günlerdi doktor; bir gün kendi çocuğuma aynı şeyi uygulayabilmeyi dilemişimdir hep.

Ailede onlarca sorun olsa, fırtınalar kopsa bile bir gelenek sürdürülür... Bu herkesin içine su serpen bir durum bence. Hasta olup da ilacını belirli saatlerde almaya benziyor sanki... Bu ilaç bizi bir arada tutan şeydi doktor; eve girince ben, sokaktaki, okuldaki Ela olmayı bırakıyordum. Eve girince ben, sığınağına kavuşmuş biri gibi duruluyor, huzura kavuşuyordum. Tek kalem evimdi, oradan çıkmamayı çok isterdim.

Her ne kadar kaybolmakla ilgili kabuslarım azaldıysa da,, ayda en az bir kez rüyamda Venedik’te buluyordum kendimi. Maske takan adamlar beni kovalıyor, gondollardan düşüyor, kimi zaman deniz yılanlarından kurtulmak için mücadele veriyordum.

Ter içinde uyanıyor, kendime defalarca kalemde olduğumu, bana burada kimsenin zarar veremeyeceğini tekrarlıyordum...