(Fonda, düşünce sesimden tam da duyamadığım radyonun sesi)

Sorularım var!

Hayat bize neler öğretmeye çalışıyor? Öğretirken hangi yolları seçiyor? Bu süreçler biraz ağır değil mi? Haksızlık değil mi? Biz hayatımızın, soluduğumuz havanın kıymetini bilemeyecek kadar kör müyüz? Ya da ne zaman bu kadar köreldik? Bahar gelmedi mi daha? Bu yaprak dökümü, hüzün hala niye? Biliyorum cemreler düştü birer birer. Neden acı verdiler bu defa kalbime değerken? Çok mu zor sürekli mutlu olmak? Yoksa mutlu olduğumuzu anlamak için mutlaka acı mı çekmeliyiz önce? Bütün amaç bu, hayatı sorgulatmak mı sürekli? Attığımız adımın arkasında mı durmalıyız yoksa hep aklımıza bir soru işareti mi takılmalı yarınla ilgili? Belki de yarını hiç düşünmemeliyiz. Yarının bir garantisi yok mu? Yoksa eğer neden bugün var? Eşyaların kıymeti yok yarın yoksa. İnsanların, dostların, ailenin...? Bunların hayatımdaki yeri doldurulamayacaksa neden yarın yok?

Sorularım var hayata. Hem de daha pek çok. Beynimin içinde her gün yepyeni bir soru. Güneşin doğuşu ayrı sorgulama, batışı ayrı. Yoruyor beni ama sonunda herşeyin aksine daha güçlü ve zinde hissediyorum kendimi. Hayat çok ince bir çizgi. Dünyevi zevkelere, maddeye önem vermemekle, herşeyi boşvermek arasında sıkışıp kalan hassas bir denge. Bunu kaç kişi başarabilmiş? Başarabilmek mi önemli yoksa bunun için çabalayıp durmak mı? Denge kurulunca anlamsızlaşmaz mı hayat bir anda? Ben başka türlü bir yaşamı bilmiyorum ki!

Ben, tüm sorgulatmalara, sorunlara rağmen hayata gülümsemeye, ona iyi yanından bakmaya devam edeceğim. Bırakırsam ben olmaktan çıkarım, o kazanmış olur. Böyle bir yarışı kaybetmeyi kaldıramam. Kaybetmeyeceğim. Sürekli sorular sorup bıyık altından gülümseyeceğim, durmadan. Ne olursa olsun! Ben ondan her zaman daha güçlüyüm, bunun için buradayım. Gün gelip hayatla yollarımız ayrıldığında elimi gururla sıkıp vedalaşacak biliyorum. Ama daha sormam gereken çok soru var. Yol uzun, yürümek lazım.

Pelin Bingöl
pelinbingol@hotmail.com