"Yaşamak ne güzel şey be kardeşim, hayallerde, ıssız bucaksız sahillerde, sokak arasında ya da bir kenar mahallede..." Burak Laçin`in yeni yazısı...
Yaşamayı seviyorum. Ne kadar acı çeksem de... Mimar Sinan Üniversitesinin bahçesini özlüyorum. Dersi kırdığım zamanları, kantinden nefis bir sosisli alıp bacaklarımı boğaza karşı uzattığım o anı yaşar gibiyim.
Geçenlerde bir işim düştü eski okuluma uğradım. Her şey değişmiş. Kantin kasasının yeri, yemekhanenin yeri her şey değişmiş. Değişmeyen tek şey kantinden yükselen o güzel sesler... Başkaldıran ve üreten... Hayatın içinde kaybolmayan.... Gerçek sesler....
Yaşam insanı bir yerlerden alıp farklı yerlere taşımayı, sonra taşındığı yerlerden başka yerlere sürüklemeyi ne güzel beceriyor. Bu yaşam bir garip vesselam... Bizimle oyun oynamayı seviyor....
Geçenlerde bir profesör insan hayatının ve Dünya’nın bir bilgisayar programından olduğunu iddia etti. Biraz düşününce inanmıyor değilim. Her şeyimiz programlanmış. Yemek yeme saatlerimiz, uykumuz, sevişme ihtiyacımız hepsi programlanmış.
Ama aşklarımız hariç... Programlanırken unutulmuş...
Bir düşünün aşk nasıl bir duygu. Programlanabilir mi? Beklerken gelen bir şey değil ki... Hah şimdi aşık olmalıyım dedikten sonra sokağa fırlayıp aşık mı oluyoruz?
İlk görüşte aşka inanmıyorum. İlk görüşte aşık oldum diyenleri de kaaaaale bile almıyorum.
Aşk koklamaktır, sevgilinizin kokusunu içinizde hissetmektir. Aşk dokunmaktır. Birbirini hissetmektir. Bence aşk zamanın içinde kaybolmaktır.
“Bir çok aşklar yaşadım bir günde bitti fakat bir aşk yaşadım hayatım değişti.”
Şimdi adını hatırlayamadığım İngiliz bir yazarın kitabını okurken aklımda kalan en güzel söz.
“Kadınların aşkı mı gerçektir yoksa erkeklerin mi?” Hadi şimdi de buradan yakın. Birileri kuyuya taş atıyor ve sonra devamını getirmeden kaybolup gidiyor.
Yine konuyu bir yerden alıp farklı yerlere taşıdığımın farkındayım. Hayatımız gibi...
Ama ne olursa olsun bence hayatın tek gerçeği var.
DİĞER ADRESLER 
