Hiç ölümünüzü düşündünüz mü? Ne kadar iç açıcı bir giriş oldu değil mi? Yoo, özür dilemeyeceğim. Hayatın acı gerçeği bu. Zaten var olan bir şeyden neden af dileyeyim ki? Kabullenmek, düşünmeye başlamak gerekir. Arkanızda neler bırakacaklarınızı; Pişmanlıklarınızı, kırgınlıklarınızı, hatalarınızı, özlemlerinizi.. İstemeseniz de hepsini hatta daha fazlasını bırakıp gideceksiniz. Önce alabildiğiniz kadar derin bir nefes alın. Son nefes belki de.. Kalbinizi boşaltmak, beyninizi boşaltmaktan daha uzun süreceği için önce oradan başlayın, hadi biraz cesaret.

İyi gelecek inanın. “Özür dilerim”, “Seni seviyorum”, “Çok pişmanım”, “İyi ki varsın” demeden gitmeyin ama.. Sonsuz yolculuğumuzda bunları taşıyamayız, çok ağır gelir. O yüzden yaşarken kıymetini bilmediklerimizin geç de olsa, artık kıymetlerini bildiğimizi söylerek gidelim.. Mümkün olduğunca arkamıza bakmadan gidelim. Çünkü geriye dönüp bakmak hala tamamlanmamış şeylerin var olduğunu gösterir. Ve bu bize daha çok acı verir. Neyse n’oldu, biraz hafiflediniz değil mi? İyi geleceğini söylemiştim.

Bana iyi geliyor..

http://fizy.com/#s/16kdv6

GAMZE KÜP
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >