“Sen bana hiç söz vermedin ki… Ben aldım sözlerinin hepsini. Senin gibi düşünüp, senin gibi yaşamaya çalıştım. “Böyle daha iyi anlarım seni” dedim… O gün sen ne yaptıysan, ben de onu yaptım… Sanki birlikte bir yaşamımız varmış gibi… Hatta rahatsız olacağın, kızacağın şeyleri yapmamaya bile çalıştım… Bunların hepsini yaşarken ben, senin aslında hayatımda olmadığın gerçeğini atladım…
Şayet bugün kendimle yüzleşme günümse, bunu “senden” başlayarak yapacağım. Seninle neden bu kadar inatlaşıyorum? Bana “kendine acı çektirmek istiyorsun, ben de bunu istediğin için yapıyorum” derken haklıydın. Çok hem de! Sen bana defalarca anlattın, anlamamaya çalıştım… Hala daha aptala yatmak için sergilediğim çaba tarif edilemez… Daha öncede acı çektim, daha öncede canım yandı… Hep hayatımdan birilerini çıkarmaya çalışıp çıkaramadım… Çıkmadılar… Ama sen karşıma geçip “hayatından çıkmamı istiyorsan, çıkarım” diyorsun… Çok basit, çok kolay… Benim bundan mutlu olmam lazım… Söküp atıp, bir süre ağlayıp-sızlayıp sonrasında toparlanmam lazım… Ama yapamıyorum. Varlığının hiçbir şey ifade etmediği zamanda bile çok şeymişsin aslında hayatımda! Bugünkü hale nasıl geldim onu da bilmiyorum… Bak, bu bir iç hesaplaşma yazısı… Seni arasam bunları anlatsam dinlemezdin, mesajlar atsam okumazdın… Çünkü sen de korkuyorsun. Kendine kurduğun o kalede yaşayabileceğin depremlerden ürküyorsun! Herkes yakmaz senin canını, ben hiç yakmam, sen bunu anlayamıyorsun! Belki sen bunu okursun, sonra beni arayıp, “duvarlarımı yıktım” dersin… Ya da belki de, okur, yine kendi kendine düşünür, yine içine atar, yine sessizce küsersin… “
GÖKÇE KURTOĞLU
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
