Yine gecenin kör bir karanlığında
Yine evimin arka balkonunda.
Tenime hafif ısırıklarla dokunuyor baharın esintisi.
Gün bir sonraki güne bağlanmak üzere.
“Yarını iyileştirmenin tek yolu, bugün neyi yanlış yaptığını bilmektir”
Zihnimin labirentlerinde dolanıp durdu tüm gün “çıkış” ı bulmak için bu cümle.
Gün bitmek üzere.
Yanlışlarla geçen bir gün daha yaşamamak için bulmalı derhal “çıkış” ı…
ve orda beni bekleyen yanlışı.
Hızlanıyor adımlarım labirentin usandırıcı koridorlarında.
Hızlandıkça adımlarım labirentte, bacaklarıma engeller sarılıyor her bir köşede.
“Arama, dön geldiğin yollara” diyor hepsi sözleşmiş gibi bir halde.
Duymuyorum bile.
Hedefime yönlendiren bir iç pusula var sanki içimde.
Buldum! Labirentin çıkışını buldum!
En karanlık haliyle “Korku” bekliyor beni labirentin çıkış noktasında.
“Bugünün yanlışı benim” diyor Korku.
“Bugün seni yerle bir eden, her çıkışını kapatan, seni kararsız kılan bendim”
“Hep korktun bugün”
“Hasta olmaktan korktun”
“Sevdiğini kaybetmekten korktun”
“İşini kaybetmekten korktun”
“Ölmekten korktun”
“Çirkin olmaktan korktun”
“Beğenilmemekten korktun”
“Batmaktan korktun”
“Aldatılmaktan korktun”
“Reddedilmekten korktun”
“Dışlanmaktan korktun”
“Ayıplanmaktan korktun”
“Yalnız kalmaktan korktun”
“Sen hep korktun bugün. Bugün, yarından korktun”.
“Benim ateşim yüreğine sıçramaya görsün. Büyük bir yangın çıkartır o yürekte. Yakar ne varsa hepsini. Korkarsın o zaman her şeyden. Her söze, her harekete yüreğinde çıkarttığım yangının esareti ile anlamlar yüklersin.”
“Benim olduğum yerde ne sen olabilirsin, ne de senin güçlü sonuçların. En karmaşık süreçte, en riskli kararlarında ben bitiveririm yanı başında istenmeyen ot misali.”
“Yüreğinde başlattığım yangında küle çevirdim bütün hayallerini, yok ettim bütün düşlerini. Düşleyemez oldun artık bu yangın yerinde”.
“İşte! Bendim senin bugün en büyük yanlışın!
Şimdi buldun beni ve karar senin, ya beni yol arkadaşı edeceksin kendine kalan yolculuğunda ya da düşlerini.”
Hayallerimin korkularımdan güçlü olduğu an, ben de güçlü olacağım. Biliyorum!
Derin bir nefes aldım, yitirdiğim hayallerimi doldurmak için içime…
Ve üfledim yüreğimdeki o büyük “korku ateşine”.
Yok ettim bütün korkularımı yüreğimde yer açmak için düşlerime.
Pusulam; hayallerim artık yarın çıkacağım yolculuğumda.
Ve son noktaya geldiğimde hayatımda
“Bunları yaşadım işte ben” diyeceğim hayal defterimdeki hayallerimi göstererek.
GÜLAY AKÇAKOCA
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
