Beni gerçekten çok sıkan, bazen yakasına yapışıp silkelemek istediğim, ciddi anlamda tahammül sınırlarımı zorlayan insan tipleri var hayatta. Bir yenisi daha su yüzüne çıktı son zamanlarda. Daha doğrusu oldum olası hoşlaşmamışımdır ama sonunda tam beni rahatsız eden şeyin adını koydum. “yaptıklarının sonuçlarına katlanamayan insan”!!. Evet herkes bazen”keşke “der.Bunların dereceleri vardır insandan insana değişen.Kimisi “keşke olmasaydı ama oldu napalım” diyip gecerken,bir diğeri “keşke” leri insanı hayattan soğutacak kadar derin yaşar ve çevresindekilerede yaşatır.
Kararlar verirken hepimiz bir cengaver kesiliriz başta. O an duyacağımız hazza kaptırıp kendimizi dünyanın en güçlü insanı sanırız,sonuçlarına katlanıcam deriz. Sonra pişman olunur,işte asıl “sonuçlarına katlanma” aslında o pişmanlık anında başlar. Zamanında verilen kararı vermiş olduğu için “sonuçlarına katlanmayı göze almış” sayar insan kendini. Ama yok öyle kolaycılık. Olay zaten kötü sonuçlarda ve pişmanlıklarda “evet kötü oldu ama o zaman o kararı verdim yapcak bişey yok” diyebilmek.Asıl ozaman arkasında oluyoruz verdiğimiz kararın,asıl o zaman güçlü oluyoruz aslında..
Yaptıklarının sonucuna bu şekilde katlanamayan insan ,gayet “insan”dır aslında.Hata yapmıştır ve kaldıramamaıştır hatasını. Asıl beni rahatsız eden bunun “tehlikeli” olan versiyonları. Bunlarda geçmişte yaptıkları hataları öyle bir bilinç altlarına iterler ki,kendileri bile inanırlar. Eminim sizin de çevrenizde vardır.Zamanında sizinle aynı hataları yapmışlardır, ama siz bu hatalarla ilgili kendinizle bile dalga geçebiliyorken bir an sütten çıkmış ak kaşık kesilip küçük dilinizi yuttururlar. Sohbet ortamında sizi bir anda “öteki”leştiriverirler ve siz daha ne olduğunuzu anlamadan sınıfın önüne itilmiş bulursunuz kendinizi,”öğretmenim ben yapmadım o yaptı,niye yaptı hiç anlam veremiyorum!!.Baş parmağın ucunda gösterilen de siz olurverirsiniz...
Bilinç enteresan birşey.Kendini korumak,daha az üzülmek için itiverirsin bazı hatalarını bilincinin en ücra köşelerine,eyvallah.Ama yeri gelip de,herhangi bir ortamda,bir sahbette,aynı hatanın kurbanı bilincine olta atıp da tam o gizlediğin hataları çekiverirken,nasıl olur da hala hiç olmamış,hiç o hatayı sende yapmamışsın gibi,sütten çıkmış ak kaşık misali yargılayacak cürreti bulursun kendinde o insanı. Bu zayıflık ya da kompleks değil de nedir? İnsan hata yaptığı sürece yok mudur? Akıl,hafiza bu kadar basitmidir ki eskileri hemen unutsun, karşısındakini ayıplamaya,akıl vermeye kalksın..
İşin kötüsü birde böyle şeyler açık açık hiç konuşulmaz.Yakın bir arkadaşın bunu sana yapar,dışarıya naralar atar ama içerden vicdanı ince ince sinyaller gönderir “ne yapıyorsun sen?” diye. Sen de bunu anlarsın, tepki vermke isteyip aman boşver dye geçersin; içinden”zamanında sen de yapmadınmı ulan aynı hatayı” dersin. Ama o seni yargılamaya devam eder,sen hımm evet diyerek içinden ona küfür etmeye devam edersin. Samimiyetlerin bence içten içe çökmelerinin,aşınmalarının en büyük nedeni de budur, alenen her iki tarafca sezilen ama kimsenin dile getirmediği samimiyetsizlikler yıkar en yakın dostlukları. En büyük dostluklar da, kendi hatalarınla dalga geçebildiğin, karşındakine en zayıf yönünü bile götermekden çekinmediğin zamanlarda kurulur bence. En “gediğine oturacağı” zamanlarda bile yüzüne vurulmayacağını bildiğin anlarda...
Avcı ruhumuz hep ortaya çıkar işte zaman zaman, ezilmekten korkup ezmeye çalışır en yakınımıdakini bile bazen. Zayıf duruma düşmekten se, en zayıf noktasını hatırlar ve ona karşı kullanır bazen insan. Ya da düzene girmiş kendi hayatının özlemini o kadar çekmiştir ki, eskileri bir anda silip göğsünü gere gere akıl verir, ya da yadırgar seni. Ama bilmezler ki, insanın en zayıf olduğu an, karşısındakini zayıf noktasından vurmaya çalıştığı andır!
İmge Özbek Reyhan
imgeozbek@gmail.com
İMGE ÖZBEK
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
