Her gün yeniden açarız gözlerimizi ve yine kaparız tereddütsüz. Her sabah yeniden doğup her gece bir kez daha ölürüz. Somuttan soyuta, soyuttan somuta geçeriz, gerçekliği aramaktan karmakarışık… yaşamak için planlar yaparız, yaptığımız planlar için yaşarız. Ama nedense bir türlü o planları gerçekleştiremeyiz. Ne kurarız, ne yaşarız!
Anneciğimin sıcacık kucağında gözlerimi açıp, babamın güvenli kollarında gülümsediğim günden bu yana yıllar geçti. İlk öğrendiğim şey sevgi oldu. Ama sevmek değil, sevilmek. Sevme konusunda özürlüyüm belki biraz. Seveceğim insanlara kriter koymak aptalca, bunun önüne geçememek ise benim özrüm. Çünkü ben hep sevildim, olduğum gibi mi sizce? Ama kimseyi olduğu gibi sevemedim. Kendimden nefret mi etmeliyim? Yoksa bunu zamana bırakıp düzelmesini bekleyeyim?
İnsanları olduğu gibi sevmek bir erdem midir yoksa yanılgı mı? İnsan her varlığa değer verebilir, yararına göre önemseyebilir, hatta sevgi duyabilir ama sevmek zordur. Birini her şeyiyle sevmek değil olay, birini o her şeyinden sıyırıp kendi olduğunda gerçekten zordur onu sevmek. Kaşı, gözü, evi, arabası, imkanları, sundukları olmadan sevmek. Bu yazdığıma kendim bile gülüyorum. Yok öyle bir sevgi, yeryüzünde yok… işte ben öyle sevildim, o yüzden sevemiyorum kimseyi. Evlilikler neden yürümüyor anladınız mı şimdi? Çünkü kimse kimseyi bu kadar çok sevemez, sunulanlardan eksilmeler başlayınca ya da sunulanlar rutine dönüp sıradan gelmeye başlayınca sevgi biter, arayış başlar…
İnsan vefayı çabuk unutan bir varlıktır. Kendi rahatı bozulmaya başladığında yaşanan her şeyi bir kalemde silmeye çok hazırdır.
İnsanız ya, arkasına sığınacağımız bir bahanemiz her zaman var…
Ama güzel şeylerden bahsedelim. Her şeye rağmen…
Yine de sahip olduklarımızla mutlu olmayı becerebiliyoruz çok zorda kalınca. Bunun adı kabullenmek. Kendini, karşındakini, yaşadıklarını, sahip olduklarını, olduğun kadarını ve olabileceklerinin hayali en önemli mutluluk sebebi…
Ve kabullenmek bir bakıma affetmektir.
Kendini, karşındakini, sahip olduklarını, yaşadıklarını, yaşatıldıklarını affetmek…
Ve her gece gözümüzü kapattığımızda her şey zihnimizden bir bir dökülür.
Bugün benim doğum günüm. Bu günün şerefine birazdan gözlerimi kapatırken herkesi ve her şeyi affediyorum, en başta da kendimi… Ve sabah gözümü açtığımda ne kadar huzurlu olacağımı biliyorum…
Sevgiler
Itır…
itir.sema@gmail.com
ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
