Herkesin acı tınısı başka yerinde,
belki de bu yüzden herkes aşkta farklı telden çalıyor... Dayanma gücü denilen bişi var, dayanıklılığı artırma performansları...
İnsan doğduğunda ne kadar minicik, ne kadar savunmasız korumasız, her türlü tehlikeye ne kadar açık, ne kadar muhtaç yaşatılmaya.
Yaşatıldıkça büyüyor, büyüdükçe yaşamayı öğreniyor. Emeklemeyi, yürümeyi, konuşmayı, koşmayı, durmayı. Bunları yaptıkça hayatının içinde yürüyor, yürüdükçe mevsimlerin içinden geçiyor, mevsimler değiştikçe büyüyor.
Dayanma gücü de büyüyor, dayanılmaz zannettiği zamanlarda bile dayandıklarına hayretle bakıyor sonrasında...
İnsan büyüyor, büyüdükçe dayanıklılığı, büzülmüş bir zar gibi genişliyor. Hayat bazen çok zorlayan bir öğretmen gibi, dayanıklılığı artırıcı performanslarla karşı karşıya bırakıyor ve herkes en çok neresinden hassassa, acının tınısı orda yer ediyor.
Kim dokunsa oraya, hep aynı ses çıkıyor...
Herkes birbirinden saklıyor doğal olarak o hassas yanını, acımış yanını. Niye saklamasın ki, bi yaranın iyileşmesi ne kaaadaaar vakit alıyor. Kim dokunsa o acıyan yerine yine dayanıyor, dayanıyor ve sonunda...
Sonunda defalarca deşilen yara iyileşemez hale gelip ya bütün vücudu yok ediyor ya da hastalıklı yer kesilip atılıyor. İnsan eksiliyor...
Bu yüzden belki, sen de eksiksin. Kesip attığın için iyileşmeyen yaranı... Şimdi şu umursamaz, bencil, aşkı kendine yontup kendin gibi eksik hale getirişin... Şaşırmamalıyım!
Benim için ne olmalısın? Bitirilmesi gereken bir ev ödevi? Performans sınavı? Dayanıklılığı artırıcı egzersiz? Yoksa içinden geçtiğim mevsimlerden biri? E) hepsi...
İçimden gelerek önemsizleşiyorsun, çünkü hiç ışığın yok, hep karanlık bana göre değil... İçimden gelmeyerek devam ediyorum, tüketim çılgınlığı bu olsa gerek... Tüketip yok edinceye kadar seni... Yoksa bende eksik kalacağım, aynı senin gibi...
Itır...
itir.sema@gmail.com
ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
