Bildiklerimizi unutarak, yaşadıklarımızı silerek, öğrendiklerimizi temize çekmeden, yıkıntılar arasından kaçarak, ağlayan kalbimizi elimizle kapatarak, gülümseyerek, yokmuş, yaşanmamış, biz değilmişiz gibi, yeniden doğmuş gibi hadi başlayalım…
Şefkatin sonuçlarını iyi niyetle çarpalım çoğalsın, kendimizi ekleyelim olur mu? Bölelim hayatımızı paylaşalım, sonra çıkaralım birbirimizden birbirimizi, hiç olalım…
Sonra üzülelim, ağlayalım, çok sevmiştim diyelim. Sonra avunmak için atalım kendimizi geceye, gecenin getirdiklerine. Sonra pişman olalım, sabahlara kadar ağlayalım. İçelim gecelerce, uyuyakalalım kapı kenarlarında, soğuk duvarlara başımızı yaslayarak vicdan yapalım, soğuk duvarlarda ağlayarak uyuyakalalım.
“amma saçmalamışım dün gece” diyerek uyanalım, unutalım özlediğimizi, unutalım yalnızlığımızı, gülelim “o” biz değilmişiz gibi.
Saklanalım kendimizden, saklanmak için kalabalıklara karışalım. Hatta aynalarda rol yapalım, mutluyum, iyim, hayat bana güzel… gibi…
Yetinmeyelim, bunu gösterelim, görsünler ne kadar yenilmez olduğumuzu!
Hayallerimiz bize rüyalarımızda hesap sorsun o vakit, karanlığa göz kapamak zor geldiğinden sabaha karşı uyuyalım, gökyüzü ışıklarını yaktığında.
Çok mu zor insan olmak, insan olduğunu hatırlamak…
Çok zor evet, çok zor insan olmak…
Çünkü insan olduğunda ve her düştüğünde, yürümeyi yeniden öğrenmek zorunda kalırsın…
Bazen seni hiç anlamayan ve bilmeyende teselli ararsın, bilinmenin ve anlaşılmanın dayanılmaz ağırlığı altında ezilmekten yorulmuşsundur.
Bazen başkasının nefesinden öğrenirsin yeniden nefes almayı…
Nereye sığınsan faydasız, hiçbir yer senin değildir, hiçbir şey sana ait değildir...
İnanmak sığınmanın yarısıdır…
Boşver,
Unutalım her şeyi sonra, başka birinde yeniden “hadi başlayalım” diyelim…
Bu böyle uzasın gitsin, bu böyle hayatlarımızı alt üst etsin…
Neden?
Çünkü; yaşarken, nefes alırken, akıp giderken, görüp duyarken ve yaşamak için sebep ararken parlayan yıldızlara hep inanmak isteriz…
Sevgiler…
Itır…
ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
