“Gözleri gülerdi konuşurken, yüzüne ışıl ışıl yayılırdı sevinci. Ne mutlu günlerdi onlar, sanki dün gibi. …” Nilhan Fidan`ın yeni yazısı...
Muhteremin elleri ne güzeldi hatırlar mısınız?
Gözleri gülerdi konuşurken, yüzüne ışıl ışıl yayılırdı sevinci. Ne mutlu günlerdi onlar, sanki dün gibi. Ellerinden öperdik her bayram. Çay saatinde nefis kurabiyeler yapardı, limonlu kekler bir de.
Kurabiyeler o yüzden belki de hep sıcak ilişkileri, dostlukları anımsatır da, gri günlerde (ve içim solduğunda) bir fincan sıcak kakao ya da böğürtlen çayıyla fındıklı, üzümlü kurabiyeler isterim.
Muhteremi bilmezsiniz belki de siz, belki o günlere yetişemediniz, çiçek işlemeli mendiller veren o tonton nineyi göremediniz belki.
Gözleri gülerdi ve severdi işte herkesi. Bilirdiniz.
Zaman geçer, hava kararınca kalkardınız, annenizin elinden tutup. Muhteremin elinden öper, ayakkabılarınızı giymeye koşardınız merdivenlerden aşağı. Köşeyi dönene kadar el sallardınız kapıdaki nur yüzlü “kocaman anneanne”ye. Siz muhtereme öyle derdiniz.
Zaman geçerdi, seyrekleşirdi gidip gelmeler, çaylara kurabiyeleri o yapamazdı artık, kızı getirirdi çayı, o ise yatardı kocaman yatakta. Elinden öperdiniz gitmeden ve el sallamazdınız çünkü o sizin arkanızdan bakamazdı. Yatardı yatakta ve uyurdu en çok. Muhterem bir gün o yatakta uyumayı da bıraktı.
DİĞER ADRESLER 
