Sıcaktan bunalmış, İstanbulun bile çaresiz kaldığı yaz akşamında, yeni çıkmış "Yaz Bitmesin" adlı kitabı okumaya çalışıyorum. Belki bu kadar sıcak olmasa kitabın adı daha sevimli gelecekti ya kimbilir? Ama bu tatlı yazarın kitabının aksine ben bu yaz çabuk bitsin istiyorum. En çok da şu yara bandı gibi yapışkan halimdem kurtulmak için.

Yaz bitince sonbahar gelecek ki İstanbul’un sonbaharları bir başka tat verir, eylülün tatlı dokunuşları ise hep huzur verir yüreğime.

Hayatımız boyunca hep birşeylerin bitişini istemiş, beklemişizdir nedense.

Her bitiş yeni bir başlangıçtır, mutluluktur ya o yüzden o heyecanla, merak edip kurgulamış, en çok da beklemişiz….

Hayatı olduğu gibi kabullenip yaşamaktansa, beklemelerle yoğrulup nelerin diyetini ödüyoruz durmadan.Bitişlerin hüznü, yeni başlangıçların sevinci ile yuvarlanıyoruz bu hayat denen yamaçta. Sevgiler, aşklar, dostluklar, yıllarca emek verilen işler... Hiç bitmesin istiyoruz dolu dolu yaşarken, oysa herşeyin bir sonu var yaşamda… sonunun ne olacağını bilmediğimiz.

Tatlı yazar; büyümek adına ödediğimiz diyetlerden bahsediyor. Şarkıların daha az ağlattığı, heyecanların ise çocuksu geldiğini düşünüyor.Takılıp kalıyorum bu satırlara, büyümek buysa ben bu diyeti bozuyorum hemen kocaman bir çikolatayla. Şarkılarda hala ağlıyorum, heyecanlarda hep takla atlatıyor hayatıma, perandalar atıyorum kafamı gözümü kırma pahasına…
Eğer mesele olgunlaşmaksa ben payımı aldım pastadan, yerken dişimi de kırdım, midemi de bozdum, zehirlendiğim de oldu. Canım acımadı mı hiç evet acıdı, çoğu zaman da ben kanattım bile bile, sonucuna ben katlanmayacakmıyım benim hayatım işte dedim çocukluk inadımla. Ama eksilmedi güzel duygularım, hasletlerimi kaybetmemeye çalıştım elimdem geldiğince.

Dostluklarımı daha sağlam limanlara bağladım, halatlarını ellerimle ördüm, gemici düğümü attım nasıl açıldığını bilmeden, öğrenmedim de hiçbirzaman.

Sevgilerimi denizlere saldım, serbest bıraktım, dalgalar bana geri getirsin diye. Kumsalda bekledim, kah ıslanarak kah ıslatmasının bekleyerek, elimi uzattım da çoğu zaman bana yetişemeyen dalgalara kavuşmak için...

Sabırla bekledim hep denizkabuğu misali…

Mutlak gelir bilirim, ya sakin bir dokunuşla okşayarak, ya da fırtınayla çoşku dolu sahilime çarparak.

Sevinç ÇAKMAZ

 

SEVİNÇ ÇAKMAZ
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >