Geçenlerde defterlerimi karıştırırken 96 yılında yazdığım bir yazımı buldum... birkaç revize yaparak paylaşmak istedim.

Yaşamın bir kıyısına tutunmuş gidiyoruz.

Ne soran var ne de sorduran. Kim görebilirdi ki 25 sene sonra büyüyüp yükseklerde uçacağımızı… Kanatlarımızı her çırpışımızda rüzgarla dalga geçeceğimizi…

Evet büyüdük... Kocaman olduk… Elimizden tutup uçurmaya kalktılar… Yükseklerdeki yerimizi yoketmek istediler.

Her defasında bulunduğumuz yeri yüzümüze vurup ağırlığını yüklemek istediler. Hatalı olduğumuzu söylediler. Kahpece ve acımasızca…

Nereye gidiyoruz ve ne olacağız; hepsi karanlıklarda saklanmış sır olarak kaldılar.

Karanlıkların içinden bir çift el uzansa sarılacağımızı sandılar.

Bazen bize yol göstermek bazen de olumsuzlukların içine bırakmak için köşe başında hazır beklediler. Hayatımızı değiştirmek adına…

Ne olursa olsun hayatımıza yön vermek için çabalayıp durdular.

Evrende ufacık kalmış minik yaratıklar…

Bir fidan olarak toprağın derinliklerine gömdükleri yeni nesillerin, binlerce fidan olarak geri döneceklerini akıllarına bile getirmediler.

Şimdi söz sırası bizde sadece aşk kazansın…

Aşkı küçümseyip, aşkı köreltmek isteyen, aşkın ne olduğunu bilmeyenlere ithaf olunmuştur.

Sevgiler

Burak
buraklacin@cosmoturk.com


 

CENK BABAEREN
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >