Lise yıllarım, kendimi ve hayatı sorgulamaya başladığım yıllar oldu. Beynimin bir yerinde beni kemiren bir soru belirlemeye başlamıştı: Sen kimsin, eğer ölüm varsa bu yolun sonunda sadece yolcu mu olacaksın?
O zamanlarda “bir iz bırakmam gerek” tümcesi yerleşmişti içimde.
Önce küçük hayallerim vardı, sonra ben büyüdükçe hayallerim büyüdü.
Hayallerim büyüdükçe imkansızlıklar belirmeye başladı,imkansızlıklar belirledikçe hayaller değişti..
Derken 28 oldu yaş..
Rüzgarın savurduğu bir yaprak olduğumu düşünsem de, geriye dönüp baktığımda zamanımı harcamamış olduğumu, şu an geldiğim yerin de geçen yılların hediyesi olduğunu görebiliyorum.
Süreç önce kendinizi tanımakla başlar sonra devamı gelir…
Ben kararımı verdim..
Benim hayalim Mutfaktaki Cadı oldu ve şekillendikçe kararımdan memnuniyet duyuyorum.
O benim bebeğim ve uykusuz kaldığım gecelerin sonucunda büyümesi yorgunluğumu alıp götürüyor.
Sıradaki hedefim hobimin işe dönüşmesi, sadece sitemle ilgilenmek ve bu sayede hem paramı kazanmak hem de eğlenceli bir yaşam sürmek. O mutfak senin, bu mutfak benim dolaşmak, her yıl yazılarımı derleyip bir kitap çıkartmak ve kendi mekanımda tanıştığım şefleri ağırlayarak isteyen herkesle yemekleri paylaşmak.
Hayallerimi büyütmeye çalışıyorum ki her daim canlı kalsınlar.
Şu anda maddi manevi yorulsam da, hissediyorum yakında hayalleriyle haşır neşir olan kadın olacağım!
Peki ya siz, hayalleriniz için mi koşuyorsunuz ?
GABRIELA OLARU
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
