Baharın gelişi çiçekler açtığında belli eder kendini. Öyle bir bahar esintisi girer ki hayatına başın döner ya da sen içine dönersin ki bu hayra alamet değildir; çünkü içinde kara kış bastırmıştır. Oysa ki ülkende bahar çiçekleri açmıştır ama ülkende bahar mevsimi değildir. Çetin bir savaş, kara kış vardır insanlar arasında… Mevsimler dönüşse de senin beynindedir aslolan ve bahar çarpmıştır çoktan!
Dönen bir şey var beynim de, sürekli benimle birlikte dönüyor. Öyle olmadık zamanlarda baş gösteriyor baş dönmesi ve geçmiyor. Bu çocukken dönme dolap’a binmek gibi bir his vermiyor daha çok rahatsızlık hissi yaratıyor bende. Ama rahatsızlık iyi gelir insana. Rahat olduğunda hayat geçer senin ruhun duymaz. Dönen belki bir çemberdir diyorum ve kafamın içine doğuştan yerleştirilmiştir. Belki de bu yüzden sürekli dönerek bakıyorum hayatın kendisine.
Ben geri dönüş sürecini severim oturup sorgulatsa da dönüşler iyidir. En güzel dönüşlerde iki çift göz takılır kafama ve uzun uzun kafamın içine yerleştiririm gözlerimi, göz göze bakışırız öylece…Sonra beynimde ki dönme durumu vücudumu esir alır ve ben sanki gökkuşağının altında dans ederek dönmeye başlarım hayatın içinde. Ve hayaller gelir ardından ben bunu hep yaparım çünkü hayal kurma oyunları ayakta tutar ruhumu. Kitapların içinde dolaşırım başlarım hayata dairliklere, sonra bir şiir alır beni uçurarak rüzgâra bırakır sonrası perdeye yansır; orada istediğim kahramanı yaratır, döner bir şarkı mırıldanırım; “yalnızlığım yaşamak zorunda olduğum beraberliğimsin” derim; çünkü kahramanlar hep beni yanıltır cüce olurlar oysa ben onları yarattığımda çok uzundular. Dokunabilseler gökyüzüne çıkartırlardı ama nedense hep onlar hayatın tekerine takılıp kaldılar. İşte biz buna hayat diyoruz diye başlar çıkarımlarda ama keşke filmlerde ki gibi olsaydı her şey. Biz belirleyebilseydik keşke demeyeceğimiz şeyleri. Hayat tekerleğini hızla giderken birden patlatmasaydı mesela. Soluksuz gidebilseydik varmak istediğimiz yere doğru. Öyle yansımalar yüzüme vursaydı da biraz arınabilseydim; insanoğlu tekerleği icat ettiğinde başladı dur durmak bilmeyen yol almaları. İçine çekemeden yaşanmaz ki ya yarı yolda kalırsam telaşından dolayı.
Hayat zaman tekerleğinde dur durak bilmeden ilerliyor sonra bazen kişisel hayatlara kafasına göre müdahale ediyor bazılarında patlatıveriyor bazılarında son sürat yollara sokuyor. Birileri birileriyle tekerleğin teki olmak istiyor, bazıları yanlış tekerleğe çarpıyor, bazıları kendiliğinden yolda inmek istiyor. Ama sonucu hep aynı sen tamir ediyorsun yaşantını, tamir etmek sana düşüyor biri içtenlikle uzanmıyor elinin altına… Oysa hayatı tiyatro gibi zanneden küçücük bir çocuğun sahneye bağırdığı gibi bir şey yaşam “aşk gidiyor yetiş”. Küçücük aklında, kalan tek replik. Çok gerçek ve tek istek; Aşk gidiyor yetiş!
Belki de hep bu yetişme telaşları yakıyor zaten içini. Çocuğa seslenmek istiyor insan tebessümle; hayat dediğimiz, paylaşamadığımız aşk’ın içine insanoğlunun bulantıları girdi temiz bir dünya kurmaya çalışırken küçücük kaldık. İnsan büyüdükçe boy attıkça müdahale etti dönen hayatın kendisine. Tekerleği daha güçlü olmak için icat etti ama yarı yolda kalma durumunu hesap edemedi. Doğru yollardan gitmeyi unuttu zamanla, geriye dönüş durumunu hesaplayamadı.
- Çocuk, hayat tekerleğinin içindesin öyle bir yol çiz ki kendine doğru zamanda doğru yerde olduğunda doğrular şekillenecektir. Arada geri vitese takıp dönüp bak aynaya o sana söyleyecektir aslındaki seni. Yarı yolda kaldığında çevir tekerleği, içinde görmek istediklerini hayal et ne de olsa hayat sana her şeyi istediğin gibi vermeyecektir. Dikenlere takılma olasılığın vardır yara bere içinde kalsan da elbet güzel iki çift göz iyi gelecektir ruhuna. Sen sahneye doğru çevir yüzünü zaten hayatın kendisidir! Gözlerin kapalı elini tutabiliyorsan birinin ve seni yarı yolda bırakmayacağına inanıyorsan başın dönüyorsa git gidebildiğin kadar hayatın nerede patlak vereceği belli değil çünkü! Aaaa bu arada bahar geldi koş aşk gidiyor yetiş!
MUTLU HESAPÇI
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
